Casa Vermelhanen

Casa Vermelha is niet alleen beroemd vanwege zijn niet alledaagse kleurencompositie, maar ook en vooral door de Erasmi die er jaar na jaar het nachtleven van buurtlawaai voorzagen. Dit jaar hebben ze geluk, we zijn voorlopig nog maar met 7 en hebben ons tot nu toe nog maar één keer van onze zwijnenkant getoond...
Even voorstellen.

Op de benedenverdieping wordt voorlopig nog maar één kamer ingenomen. En "ingenomen" is wel het juiste woord. Wiede, mijn landgenoot, slaagt erin om zijn kamer onevenaarbaar te misbruiken. Mensen met een vuile kamer veranderen hun mening en kuisplannen na een korte rondleiding; het is tegenwoordig een vaste attractie aan het worden. Een simulatie zou dan ook een groep dronkaards vereisen die proberen de apocalyps na te spelen ...kom je niet elke dag tegen. Vandaar ook dat Wiede's kamer steevast "La Queva" wordt genoemd (Spaans voor grot). Het irritante is dat zijn chaosneigingen niet stoppen bij zijn kamerdeur. De jongen heeft niet echt veel keukenmanieren en blijkt niet altijd goed te beseffen dat vuile dingen ook best terug proper gemaakt worden. Kortom, soms niet gemakkelijk om mee samen te leven.... maar wel al goe mee gelachen...

Wegvluchtend van deze apocalypticus kom je eerst de eerste verdieping tegen (net zoals dat in België zou zijn), die ik deel met Laura en Nicóla. Laura is een Madrileense die studeert aan de faculteit van Letteren en me met haar cultureel enthousiasme steeds weer weet te besmetten. Haar kennis van muziek, films en boeken hebben me al vaker nederig gemaakt, na een paar glazen durft ze wel eens de hand aan haar gitaar te slaan en wat glazen later weet ze telkens weer de Spaanse feestmentaliteit alle eer aan te doen. Gewoon een droomvrouw eigenlijk...

De gelukkige die een muur met Laura mag delen is Nicóla. Zijn eerste actie in dit huis was het bevestigen van een Italiaanse vlag onder zijn raam, wegens zijn afkomst denk ik. Hij is van Milaan, studeert Internationale Betrekkingen en is de minst Italiaanse van de twee die ons huis kleur geven. Hij relativeert alles met droge opmerkingen, neemt bijzonder veel initiatief in het huis en weet zich wel eens te gedragen als een 'grumpy old man' (zeer onitaliaans). Zoals elke Italiaan kan hij het ook wel absoluut niet laten zich te moeien met het eten als er pasta op het vuur staat en toen hij terugkwam van een korte trip naar Italië bestond zijn bagage ook wel voor meer dan de helft uit parmigiano, pesto en tomatensaus... van de mama, zoals het cliché wilt.

Mezelf stel ik niet voor, wegens te confronterend.

De laatste trap leidt naar Mario; klein, eet- en vrouwverslaafd, luid en niet in staat een verhaal te vertellen als hij zijn handen niet mag gebruiken. Het Italiaanse stereotype dat iedereen van ons in zijn hoofd heeft is van hem afkomstig. Hij is van Sardinië en dat ligt ver van Milaan, zeer ver. Hij kookt 7 op 10 keer, niet omdat niemand anders wil koken, gewoon omdat hij altijd met eten bezig is. Toen hij verhuisde naar Casa Vermelha was zijn grootste bekommernis het initiële gebrek aan een oven voor pizza's, hij heeft het Italiaanse systeem van primeiro en segundo prato dermate op de spits gedreven dat zelfs ik tegenwoordig in die termen denk als ik in de winkel sta en hij verbruikt in zijn eentje vlotjes een liter olijfolie per week (onze grootste kost in de keuken). Zijn sociale talent grenst aan het onmogelijke, op twee weken kende hij meer mensen dan ik op anderhalve maand en zijn charmes openen vele deuren; nu, een maand later, is er geen enkele vrouw die niet met hem op de foto is geweest en Mario niet kennen betekent bijna dat je een sociaal probleem hebt. Alsof dat nog niet genoeg is heeft hij nog eens een hilarisch gevoel voor humor ook; en als er niet gelachen wordt om hem dan is het wel met zijn Italiaans-Spaans-Portugees dat al meerdere onbestaande woorden heeft voortgebracht.

Tegenover dit Sardisch geval wonen Lucia en Maria; zij delen één grote kamer. Lucia komt van Pamplona, spreekt Baskisch en studeert kunstgeschiedenis. Een sympathiek, plezant meisje, maar eigenlijk nogal stil. Als er gefeest wordt is ze er wel steeds volledig op z'n Spaans bij, maar eigenlijk kan ik niet echt meer vertellen over haar.
Haar kamergenoot is de mooiste van de drie en komt ook van Madrid. Ze heeft me de eerste drie weken vakkundig doen geloven dat ze Engels sprak, tot ik doorhad dat haar mimiek gewoon een kopie was van de mijne en ze eigenlijk bijna geen woord verstond van wat ik tegen haar zei.. tegenwoordig praten we Portugees.. Ze doet Pedagogie en loopt hier stage voor een half jaar in een centrum voor autisme. Haar lach heeft me al meermaals doen wegdromen en ik moet wel toegeven dat ik een beetje een boon voor haar heb.. alle chance dat ze mijn subtiele versiertrucs tegenwoordig kan verstaan, ik maar denken dat ik goed bezig was..
Buiten Wiede en Maria blijft iedereen een jaar, voorlopig is het huis ook nog steeds niet vol, dat betekent dus dat er in het tweede semester normaal gezien nog vier bijkomen.. onze selectie zal streng zijn, want Vermelhaan wordt je niet zomaar..

Portugese charmes

Eén van de allereerste dingen die me opvielen toen ik hier in Portugal aankwam was de buitenaardse vriendelijkheid van de mensen in de straat. Als ik iets vroeg, in mijn toen onbestaande Portugees, werd bijna zonder uitzondering hemel en aarde bewogen; meer dan eens liep een Portugees met mij mee om me de weg te wijzen naar een fout uitgesproken lokatie. Stilaan begon ik me zelfs af te vragen of het niet voornamelijk hypocrisie was.. zo vriendelijk zijn is toch niet meer normaal..
Vandaag heb ik het finale bewijs gekregen van de Portugese charmes. Vorig weekend was ik mijn portefeuille kwijtgeraakt, nog wel terwijl mijn ouders naast me wandelden. Drama, trauma en lichte postdiefstal-schok.. al mijn documenten weg; hier is hier wel iets moeilijker om aan een nieuwe SIS-kaart, Belgische studentenkaart of bankkaart te geraken. Voor mijn identiteitskaart (ook iets dat ik hier al wel vaker heb nodig gehad) moest ik zelfs naar het consulaat in Lissabon gaan, aangezien mijn reispas thuis niet te vinden bleek.
Al deze zorgelijke gedachten bleken echter voor niets nodig te zijn, want vandaag belde een vriendelijke politieman me uit de les om me te zeggen dat mijn "carteira" gevonden was.. en werkelijk alles bleek er nog in te zitten, tot zelfs het geld toe. Ik heb de man eens stevig vastgepakt en met een vettig vlaams accent mijn dankbaarheid geuit.
Het zal dus toch geen hypocrisie zijn dat het Portugese volkje siert, want achter iemands rug hypocriet zijn is gewoon achterlijkheid.. of zijn ze echt vriendelijk...

Universidade de Coimbra

Het valt misschien tot nu toe niet echt op, maar ik moet hier ook studeren in Coimbra.

Heel september heb ik me als een volleerd taalstudent 23 uur per week beschikbaar gesteld voor de Curso Intensivo aan de faculteit van Letteren. Eenmaal gewoon aan dit moordende aantal lesuren (in Leuven heb ik gemiddeld 15 uur les per week) voelde ik me helemaal klaar voor een jaar Klinische Psychologie.. de faculteit van Psychologie had echter andere plannen... Officieel zou het academische jaar hier beginnen op 2 oktober, maar het internationale prestige van Coimbra introduceerde het, hier alom controversiële, Bologna-systeem in onze faculteit. De bachelor/master titels zullen hier in Psychologie vanaf dit jaar de internationaliteit van de hedendaagse student inluiden. Want dat zou het grote voordeel zijn van deze Europese ingreep, de verhoogde uitwisselbaarheid van studenten. Ik ben hier één avond naar een debat geweest van de studentenbeweging over Bologna, zelden zo'n chaotische studentenbijeenkomst gezien, de voor en tegens zijn blijkbaar aan elkaar gewaagd. Hoe dan ook, de administratie van Psychologie verteerde de overgang niet echt goed, waarop men maar besloot het academische jaar twee weken later te laten beginnen. Daar ging mijn hele lesritme, zo zorgvuldig opgebouwd, met vloeken en snoozen, met koffie en koude douches... ik had twee extra weken vakantie gekregen.
Ik heb dan maar van de vrije tijd gebruik gemaakt om elk Erasmusfeest met een bezoekje te vereren (een niet te onderschatten opgave) en een kleine week naar het noorden van Portugal te trekken; Porto, Braga en een schitterend natuurpark tegen de Spaanse grens.. De dag dat ik terugkeerde naar Coimbra hadden we een instuif in ons Casa Vermelha; grof geschat 200 Erasmi en een handvol Republicabewoners die onze binnenkoer van sigarettenpeuken, sangria en bierflesjes voorzagen. Na deze periode van bezinning en lichamelijke zuivering begon eindelijk mijn universitaire leven.. officieel..
Als Erasmusstudent is het geen sinecure om een lesprogramma samen te stellen dat het Leuvense programma voldoende benaderd, geen overlappende vakken bevat en tegelijkertijd ook nog zo interessant mogelijk is. De snelheid van de Portugese directieteams in acht genomen duurde het dus nog eens anderhalve week voor ik wist wie mijn definitieve klasgenootjes zouden zijn.
Les volgen is hier echt een wereld van verschil. Om te beginnen heb ik drie dagen les om 8 uur 's morgens. Op zich is dit al totale horror, daar komt nog eens bij dat een laattijdige prof meer regel is dan uitzondering. In de namiddag is dat natuurlijk best aangenaam, maar als je midden in de nacht moet opstaan om op tijd in de les te zijn lijkt elke minuut overtijd een halfuur gestolen slaap. Een academisch kwartiertje kennen ze hier niet, om de eenvoudige reden dat zeer weinig lessen dan zouden kunnen plaatsvinden. Mijn grootste klas telt een kleine dertig leerlingen, dus wegdromen op de laatste rij is er niet bij, zeker niet als de prof regelmatig checkt of de Erasmusstudenten alles wel begrepen hebben. De mogelijkheid tot roken in de faculteit wordt danig benut tot aan de deur van het klaslokaal, gsm's mogen aanstaan en afgaan zoveel ze willen, de klas verlaten behoeft geen rede en wordt niet scheef bekeken, deze morgen onderbrak mijn prof zelfs de les na een half uur omdat hij dringend een koffie nodig had.. Mijn Portugees vordert gestaag, sinds twee weken praat ik ook veel meer Portugees op kot, maar de verstaanbaardheid van een prof is zeer persoonsgebonden. De ene slikt al meer in dan de andere en traag praten komt nergens voor in Portugal. Gemiddeld genomen ben ik tevreden als ik een goeie 60% van de les begrepen heb.
De meeste vakken worden gegeven in blokken van vier uur, twee uur theorie en twee uur praktijk. Het theoretische niveau van de lessen is wel wat minder dan in Leuven, maar de extra aandacht die hier gegeven wordt aan praktijkvaardigheden compenseert dat voor mij ruimschoots, ik vind ook dat in Leuven de nadruk soms iets te veel op het wetenschappelijke ligt, maar wie ben ik.... Mooi afgewerkte cursussen kennen ze hier bijna niet of heb ik toch alleszins tot nu toe nergens opgemerkt. Hun idee van een cursusdienst is een kamer met vier kopieerautomaten, een rek met per vak een kaft waar de te kopiëren documenten wekelijks worden bijgevoegd en twee vrouwen die met vingervlugge acties een onophoudelijke rij studenten proberen bij te houden. Het feit blijft ook wel dat alles hier in het Portugees is, wat voorlopig de werklast wel wat verhoogt; het grotere percentage zuiders getinte schoonheden in de wandelgangen maakt dit echter ruimschoots goed...

Ouders in Coimbra

Juist mijn ouders op de trein naar Porto Campanha gezet, alwaar ze hun retourvlucht naar België zullen nemen. Ondanks hun iets gevorderde leeftijd moet ik toch wel toegeven dat het een vermoeiend weekend was...
Het historische Coimbra is uiteraard verplichte kost bij een bezoek aan deze mooie universiteitsstad, feit is echter dat het oude centrum en zijn bezienswaardigheden zich niet leent tot een vierdaagse queeste. Coimbra is slechts een scheet groter dan Leuven, en één volledige dag is dan ook voldoende om de foto's op de toeristenfolders live aan je memorycard toe te voegen. Ouders zijn spijtig genoeg niet altijd te entertainen in de lokale shotsbar, wat betekende dat ik iets creatiever uit de hoek moest komen dan een B-52 met absint. Gelukkig ligt er achter de historische façade ook een studentenleven dat zich niet alleen concentreert op drank en zijn vele verschijningsvormen. Het milieu van de Republica's is interessant genoeg om te concurreren met de faculteit van Recht en de eeuwenoude universiteitsbibliotheek waar al minstens evenveel eeuwen geen boeken meer zijn aangeraakt. En met ouders die het Portugees beter beheersen als de gemiddelde Erasmusstudent (in die mate dat ik soms verbeteringen in mijn oor gefluisterd kreeg) is het natuurlijk helemaal aan te raden om bij een paar huizen aan te bellen, als je er iemand kent.. De paar Republica's die ik ken moesten er dus aan geloven, zoals altijd wierp de eerste de beste die de deur opendeed zich op als gewillige gids en het studentenverleden van mijn ouders (de roaring seventies) vertoonde verbazend veel gelijkenissen met hun leefwijze.
Om het weekend af te sluiten hebben we gisterenavond nog een uitgebreid Italiaans diner voorgeschoteld gekregen door mijn culinaire Sardische huisgenoot, Mario. Heel het kot aanwezig, ons vader zijn eeuwige Caipirinha geprepareerd om het ijs te crushen en ze konden zich verbazend weren tussen het Spaans-Italiaanse gekeuvel. De Italiaanse timing houdt zoals steeds geen rekening met de Belgische gewoonten en tegen 22.15 u hadden we dan toch eindelijk onze hoofdschotel op ons bord. Voor de eerste keer meende ik een lichte zweem van nervositeit op te merken bij onze huiskok..
Wat het weekend helemaal geslaagd maakt zijn de meegesleurde Belgische triples die rustig in mijn frigo op temperatuur aan het komen zijn... samen met de kaas en de mosterd...

bloggen voor dummies

Even een kleine fout van mijnentwege rechtzetten;
onderaan staat telkens het oudste bericht en bovenaan het recentste, dus niet op de manier waarop ik het in mijn mail heb uitgelegd..
kwestie van de chronologie te respecteren

Festa das Latas

Coimbra heeft me deze week zijn zwijnengelaat laten zien.

In Coimbra zijn de studenten de stad, de stad is de universiteit en de universiteit is de studenten. Als je Leuven een studentenstad vindt, dan is Coimbra een universiteit. Als ik hier in september aankwam waren vele horecazaken nog dicht, openingsuren van het zwembad en van de bibliotheek waren beperkt en uitgaan stelde niet echt veel voor.. dachten we. Eenmaal de laatste week van september begon veranderde alles, ineens had Coimbra dan toch een nachtleven en straatlawaai.
Dinsdag en donderdag zijn hier de avonden voor de studenten om op stap te gaan, met de Praça da Republica als centrum van het studentengewoel. De eerste weken was ik oprecht onder de indruk. De massa volk die op de been is op beide avonden doet onze Oude Markt toch wel een beetje verbleken. Sporadisch wordt het feestgedruis doorbroken door ambulancesirenes.. niet voor ambras of huiselijk geweld.. maar voor comateuse studenten. Vooral de eerstejaars blijken niet altijd hun grenzen te kennen.
De studententradities zijn hier bijzonder sterk en de studenten die er deel van willen uitmaken kleden zich in zwarte kostuums met zwarte capes (foto's zullen de vampierengelijkenissen duidelijk maken). Eerstejaars hebben nog niet het recht om zich op deze toch wel licht belachelijke manier te vertonen. Zij worden in de eerste weken ook op allerhande openbare plaatsen publiekelijk vernederd, wel heel wat properder dan in Leuven. De caloiros (zo worden de eerstejaars genoemd) moeten vooral ridicule spelletjes spelen en komen er meestal zonder al te veel stinkende ingrediënten vanaf.
Vorige week woensdag begon de Latade of ook wel Festa das Latas. Dit is een volledige feestweek, met de proporties van een doordeweeks Belgisch festival, die voorafgaat aan de rituele doop van de caloiros in de Rio Mondego. De eerste avond wordt er een Fado-serenade opgevoerd in de oudste faculteit van de Universidade, waarna het startschot wordt gegeven voor een zwijnweek die zijn gelijke niet kent. Fado is de traditionele, melancholische Portugese volksmuziek. Meerdere studenten konden hun tranen niet bedwingen, ik kan Fado echter niet zo appreciëren samen met 3000 mensen op een plein. In een intieme bar daarentegen..
De echte Latade vind plaats aan de andere kant van de rivier en is zo'n massabedoening dat ik me enkel gisterenavond even op het terrein heb gewaagd.
Gisteren was de laatste dag van de Latade en traditioneel vertrekt er dan van aan de Faculteit van Letteren een parade waarin alle faculteiten meelopen. Niets traditionele kledij of ceremoniële bezigheden, gewoon een massa volk, de meeste studenten wel in hun vampiresuits, en alle caloiros hadden hun best gedaan om zich zo belachelijk mogelijk te verkleden in de kleuren van hun faculteit. De parade begon om 4 uur en deed me na een half uur al denken aan de carnavelstoet in Aalst. Een uur later waren we al dermate beschonken dat we er vooral de humor van begonnen in te zien. De stoet ging van de Bovenstad helemaal naar de Benedenstad om te eindigen aan de Rio Mondego, waar alle caloiros gedoopt werden in het bijzonder vervuilde water. Nadien werd het festivalterrein volledig onder de voet gelopen voor de laatste avond van de zwijnerij... wij zijn na het gepeupel rond 4 uur binnengegaan..
Het feest zelf stond me niet zo aan, maar op de stoet hebben we ons toch wel duchtig geamuseerd. Een traditie om te onthouden.

Casa Vermelha en co

Ik woon morgen een maand in Casa Vermelha en ik moet zeggen dat verhuizen toch wel één van de beste beslissingen was die tot nu toe gemaakt heb. Mijn kamer op zich is al een hele verbetering, met mijn eigen badkamer en quasi nieuwe meubels.
Ik woon samen met twee Italianen, Nicola van Milaan en Mario van Sardinië; één Belg, Wiede van Antwerpen en drie Spaanse meisjes, Maria en Laura van Madrid en Lucia van Pamplona. Echt zalige mensen, we hebben ons al bijzonder goed geamuseerd. Praktisch regelen we heel wat zaken gemeenschappelijk en iedereen komt redelijk goed overeen. Communicatief heb ik me al echt een breuk gelachen. Het Italiaanse accent is bij wijlen hilarisch ("could I get a piss of your bread"). Mijn accent in het Portugees moet er naar schijnt soms ook wel niet voor onderdoen.
Onze housewarming was een totale overrompeling, waarschijnlijk ook omdat we een zeer grote binnenkoer hebben..
Vorige week heb ik samen met Maria onze huisbaas leeggeschud en hij heeft ons een wasmachine, een fornuis en een nieuw slot voor onze voordeur gegeven.

Wat betreft de Republica gaat het wat minder. De maand oktober was nogal doods in Kagados; weinig gasten, weinig ambiance. Vanaf deze week ga ik er dan ook nog maar twee keer eten, ik ben ook wel met karaté begonnen en we trainen drie keer per week, maar het gebrek aan leven is wel een belangrijke reden. Duarte gaf het wel toe dat er iets moest veranderen.. we zien wel, voorlopig eet ik dan wat meer samen met mijn kotgenoten (Italianen koken trouwens wel bijna altijd pasta).

Ik ben alleszins meer dan tevreden in mijn nieuwe woonst.

september in Coimbra

Vrienden,

het heeft lang geduurd, maar het is hier ook zo druk...

Ik zit momenteel in mijn faculteit, op de binnenplaats, aan een tafeltje van de bar, het zonnetje schijnt lieflijk op de afgedankte waterpomp, mooie psychologes dartelen over het grind, de zuilengang rond het binnenplein verschaft me de benodigde lommerte, ik laat mezelf even toe van dit alledaagse moment te genieten, terwijl mijn portable wireless het contact met het wereldwijde web onderhoudt.... (niet dat dat mij extra cool maakt of zo, ze hebben hier in alle faculteiten WIFI-netwerken en je komt hier vaak op de meest vreemde plaatsen draadloze surfers tegen).. de koffie in onze bar kost 35 cent en is een pak beter dan ons aangelengde Belgische spul (ja, ik ben al wat gebrainwasht), en ondanks verwoede pogingen ben ik er nog steeds niet in geslaagd van iemand hier een studieprogramma los te peuteren. Ze zitten hier vollen bak in de Bologna-overgang en "ze weten nog niet goed welke proffen welke vakken gaan geven", maar volgende week maandag begint wel het academisch jaar hoor... om even een paar positieve aspecten van de Universidade do Coimbra op te sommen..
(ik heb deze mail deze middag geschreven, dus ik zit hier niet wat te liegen om jullie jaloers te maken op deze heerlijke zuiderse locatie met al haar ongelooflijk vriendelijke bewoners, tapa's, lekkere koffies en sporadische spotgoedkope shotsbars waar je je voor 10 euro de pleuris in kan zuipen)

Momenteel ben ik bezig aan de vierde en laatste week van de intensive language course en ik ken stilaan genoeg woorden om vrouwen aan te spreken (als ik dat kan is het voor mij voldoende). Portugees is echter allesbehalve een makkelijke taal; ik had niet echt veel gelijkenissen met Nederlands verwacht, maar ik moet wel toegeven dat ik het wat onderschat heb. Als Belg heb ik dan nog wat voordelen door mijn kennis van Frans, de Oost-Europeanen die hebben het pas moeilijk... de Duitsers zijn anders ook best wel gieren als ze hun uitspraak met de rest van de klas delen (behalve die ene Amerikaan die echt wel de kroon spant en erin slaagt elk woord volledig te vervormen).
Qua Erasmusplezier kan het hier ook al wel tellen. Uitgaan doen we hier steevast met half Europa, de homeparties komen m'n strot al uit; ik kan schol zeggen in 14 talen, heb vodka gehesen met Polen en Tsjechen, pastis met Fransen, jägermeister met Duitsers en kan al een behoorlijk potje schelden in Pools (kurva !).

Nadat ik de eerste week tegen iedereen moest zeggen "I'm still living out of my suitcase" en mijn drie valiezen maar bleef versleuren van de ene voorlopige verblijfplaats naar de andere omdat ik dan uiteindelijk toch geen kamer op de Campus bleek te hebben, wegens een staaltje Portugese internetcommunicatie, zit ik nu in een prachtig huis midden in het historisch centrum van Coimbra. Ik woon hier vlak naast de oude kathedraal, tussen de benedenstad en de bovenstad, met een dakterras om u tegen te zeggen en een echte Donna die mijn was in het machine steekt en te drogen hangt als ik het "vergeten ben". Mijn medebewoners zijn echt diehard Erasmi die de laatste weken al zoveel alcool gezopen hebben dat hun lichaam vermoedelijk niet meer voor de volledige 75% uit water bestaat... ik ben daarentegen al heel wat braver geweest, ik ben dan ook al wat ouder en zo..
Nu, ik ben hier als laatste toegekomen en heb dan ook de slechtste kamer gekregen, ik had al heel wat mensen leren kennen voor ik hier aankwam en met de Erasmi wil het niet altijd zo goed klikken (geen manifeste problemen hoor, je kent me wel). Alleszins, morgen verhuis ik waarschijnlijk weer, ze werken hier niet echt met contracten of zo, dus je kan zoveel verhuizen als je wil. Morgen sleur ik voor de laatste keer aan mijn bagage en wel om te gaan wonen in het legendarische Casa Vermelha. Slechts 50 m verwijderd van mijn huidige woonst, aan de andere kant van de kathedraal; een groot, volledig bordeaux geschilderd huis
met gele raamkozijnen, dat bekend staat om zijn festas... ik zal me daar morgen maar een rustig hoekske van het huis uitkiezen zeker.. er gaan ook een paar vrienden van mij wonen..
Buiten de grote Erasmusbiotoop heb ik ook al heel wat rasechte Portugezen leren kennen. Een beetje uitleg is hier wel op zijn plaats.
In Coimbra hebben ze het systeem van Republica's. Republica's zijn studentenhuizen die eigendom zijn van de gemeente of van een groepje oud-studenten en waar een heel gemeenschappelijk leven wordt nagestreefd. De meeste zijn tientallen jaren oud. Men eet samen, men verdeelt de taken, men betaalt alle kosten samen... Ook zijn ze sterk betrokken in het sociale en politieke leven. Eén ding.. het is zeer moeilijk om er binnen te geraken.. je moet "iemand kennen". En als je dan iemand kent krijg je de kans om een week of twee weken bij hen te komen eten, hun manier van leven en de bewoners te leren kennen en te zien of het je aanstaat. Als je het na de "testperiode" wel ziet zitten, en zij denken er ook zo over, dan mag je voor de rest van het jaar bijtekenen. En duur is het alleszins niet (70 euro met maaltijden inbegrepen, ze betalen bijna geen huur).
Je hoort het, een beetje dubbel dus. Wel interessant zo'n gemeenschappelijk huis, maar toch een beetje elitair precies, of is gereserveerd een beter woord..
Alleszins, in mijn eerste week ben ik bij zo'n paar Republica's langs geweest alvorens ik bij Donna Rosa beland ben, ik had het idee om daar misschien te gaan wonen. Nadat ik bij een paar huizen had aangebeld die volzet waren kwam ik uiteindelijk bij "Republica dos Kàgados" ("Republica van de schildpadden", dat kan geen toeval zijn voor een lookalike zoals mij). Een sympathieke bewoner, Raffaël, leidde me rond en gaf me wat uitleg. Toen hij hoorde dat ik eigenlijk geen verblijfplaats had (wegens de Portugese administratieve kapriolen) bood hij me aan voorlopig bij hen te komen wonen. Ik heb één avond bij hen geslapen, maar er echt wonen zag ik toch niet echt zitten. Als bewoner wordt er nogal van je verwacht dat je zoveel mogelijk daar komt eten ('s middags en 's avonds) en zo toegewijd ben ik nu ook weer niet (andere Portugezen hadden me hier wel al voor gewaarschuwd). Ook is het zo dat je in een Republica niet echt veel privacy zal vinden. En als ik eens goed wil blèten omdat ik Belgisch bier en vrienden mis ben ik wel liever even alleen. Er is echter ook een compromis.
Je kan ook gewoon een gast zijn van het huis. Je komt een aantal keer per week eten (wel een beetje vastgelegd), je neemt wat minder intensief deel aan het gemeenschappelijke leven, maar je kan wel nog altijd wat plaatselijke Portugezen leren kennen. Dat is dus wat ik nu doe. Ik ben een "vriend" van Kàgados en op die manier is het echt zalig. Van maandag tot donderdag ga ik daar eten (het is 2 minuten van mijn huis), buiten de vaste kern komen er elke avond wel andere mensen over de vloer, allemaal nogal progressieve, vaak andersglobalstisch georiënteerde mensen. Ik word verplicht om wat Portugees te praten en leer stilaan het studentenleven wat kennen. Ze zijn hier tenminste nog wat geëngageerd en discussiëren niet enkel over het "recht op fuiven". De kokkin (ja, daar hebben ze blijkbaar genoeg geld voor) van Kàgados is een 45-jarige Donna die een paar tanden mist, ze is wat verliefd op mij (ze houdt van grote mannen en noemt me ook geregeld "amor"... wat dat betekent moet ik wel nog eens opzoeken) en leert me allerhande scheldwoorden waar ze haar zinnen mee begint of eindigt..
Nog even vermelden dat ik vorig weekend de vrouw van mijn leven ben tegengekomen toen ik in Lousa (een stadje 30 km van Coimbra) op een internationaal vrijwilligerskamp beland was. Spijtig genoeg woont ze in Zagreb, Kroatië en is ze vorige woensdag al terug naar daar vertrokken. Wie weet ga ik dus wel in het voormalige Joegoslavië wonen... we zullen wel zien...

Ik ga afronden, want dat begint hier wat te lang te worden vrees ik..

allemaal het beste, ik doe dat ook

on public request

vrienden,
nadat me ter ore kwam dat ik in Leuven unaniem verkozen was tot minst-laten-wetende erasmusstudent van het laatste decennium vond ik dat er iets gedaan moest worden. Ik heb dan maar het keyboard bij de toetsen gevat en heb mijn beperkte virtuele kennis ingeschakeld om een blog te creëeren (ik vraag me nog steeds af wie die absoluut belachelijke term heeft mogen lanceren). Hier is het resultaat, het heeft me welgeteld 15 minuten gekost om deel te worden van een wereldwijde scene, van een eindeloos netwerk van duizenden, van een onbeperkte bron van contacten..
Ik zal proberen hier regelmatig iets op te posten, lijkt me wat gemakkelijker dan elke maand een mail van drie pagina's te produceren. Enige foto's worden ook meegeleverd in de marge.
Commentaar en reacties zijn uiteraard meer dan welkom, internet is nog steeds de bakermat van de interactiviteit, of niet soms ?

Thomas