Fueima das Qitas 7002
(niet voor gevoelige lezers)
Coimbra heeft me gedurende acht dagen zijn wild, gestoord, losgeslagen zwijnengelaat laten zien...
Na de Latade (zie november), het eerste studentenfestival, georganiseerd om de eerstejaars welkom te heten begin november, is er hier ook Queima das Fitas (Verbranding van de Linten). De Latade (Blikkenparade) is eerder ludiek, men verkleed zich wat onozel voor een semi-carnavalstoet, de eerstejaars worden gedoopt in de vuile Rio Mondego en het zesdaagse festival dat erbij hoort heeft nog aanvaardbare proporties. Ikzelf heb zelfs maar één avond van de Festa das Latas meegemaakt. Queima das Fitas daarentegen heeft mythische proporties. De oorspronkelijke redenen zijn het toelaten van de eerstejaars om het officiële uniform te dragen van de universiteit, na de Serenata op de eerste avond en vooral het verbranden van de gekleurde faculteitslinten van de laatstejaars, als metafoor voor de beëindiging van hun studies. Uiteraard is het eerder het negendaagse festival dan de tradities van 1899 waarrond de mythes vorm krijgen. Reeds acht maand werd er over de Queima gesproken; faculteiten geven een week vrij voor het festival, de Cortejo (eveneens een parade, maar heel wat formeler ingekleed), met uitsluitend gratis bier, zou het grootste bierfestijn zijn dat we ooit zouden meemaken, Portugese koppeltjes zouden massaal uiteen gaan omdat de Queima losbandigheid en ongeremdheid opwekt, geneeskundestudenten worden voortdurend opgeroepen voor hun reservedienst in het ziekenhuis vanwege de horde geïntoxiceerde studenten... ...hoe dichterbij het kwam, hoe groter de verwachtingen werden; we zouden heel wat gasten hebben (een aantal Erasmi van het eerste semester die speciaal terugkwamen) en chaos en drukte was dan ook verzekerd, maar zouden de maandenlange bachanale voorspellingen wel werkelijkheid worden.....
...de Queima was alles wat het verwacht werd te zijn.....
Dag 1 – quinta feira 3-5: Serenata
De fadoserenade is het formele signaal voor de eerstejaars dat ze eindelijk massaal hun uniformen mogen aantrekken en officieel deel uitmaken van de praxe (geüniformeerde faculteitsgroepen). Het is ook het absolute startschot van de langverwachte vrije feestweek, die heel de stad 9 dagen in de ban slaat. Traditioneel vindt deze Portugese klaagzang plaats op de trappen van Se Velha, de oude kathedraal. Ons huis bevindt zich op slechts 25 m van dit barokke pareltje en we hadden heel wat mensen uitgenodigd voor het avondeten, om nadien van onze locatie gebruik te maken en zo omstreeks 12u gemakkelijk een plaatsje te bemachtigen tussen de geüniformeerde massa emotionele Portugezen. De oncontroleerbare mond-aan-mond communicatie tussen Erasmi en Mario’s onuitputtelijke gastvrijheid bracht uiteindelijk ongeveer 70 mensen naar onze patio, weliswaar met zelf meegebracht eten. Iets voor twaalf verplaatsten we ons naar het plein en ondanks onze bevoorrechte locatie bleef het moeilijk om veel van het spektakel mee te pikken, Mario wist zijn kleine lichaam wel omhoog te werken tot op de eerste verdieping van een huis, maar de meesten moesten tevreden zijn met het auditieve gedeelte. Het duurde dan ook niet lang voor we de Universiteitsberg beklommen richting de eerste chaotische taferelen van Queima das Fitas. In alle faculteiten rond het Universiteitsplein waren immers convivio’s georganiseerd en we waren klaarblijkelijk niet de enigen die hiervan op de hoogte waren; ...er was geen doorkomen aan. De wachtrijen aan bonnetjes- en drankstanden waren zo lang dat ik noodgedwongen terugkeerde naar huis om de laatste fles wijn op te halen. De collega’s van Psychologie van Leuven, die ik een dag voordien met een surrealistische toevalligheid tegen het lijf was gelopen, waren eveneens zwaar onder de indruk. Ze zijn op Erasmus in Valencia, Spanje en deden Coimbra aan op hun Portugese doorreis.. enige jaloezie konden ze toch niet verbergen... conviviogewijs sloten we de eerste avond af.
Dag 2 – sexta feira 4-5: opening achtdaagse festival
Aan de overkant van de Rio Mondego waren ze reeds anderhalve week druk in de weer geweest met allerhande tenten, podia en ander festivalmeubilair. Vandaag zou alles klaar moeten zijn voor de eerste dag van het festival, dat er werkelijk indrukwekkend uitzag. Een hoofdpodium groter dan Marktrock, een eindeloze variëteit aan festivalvoedsel en aan de andere kant van het terrein stonden nog eens 4 gigantische tenten voor diegenen die de groepen niet wisten te smaken. Mario, die besloten had heel de Queima pinten te tappen voor de zatte menigte, zou onze gratis festivalconnectie worden en eenmaal we onze opwinding overwonnen hadden na het betreden van het Parque (naam van de site) was onze eerste missie het opsporen van onze Sardische huisgenoot. Het was een heuse nieuwe ervaring, aangezien Mario, in zijn drankstand, voor het eerst in onze Erasmus dezelfde hoogte als ons bereikte. Samen met de Belgische delegatie van het eerste semester begonnen we vol goede moed aan de eerste avond, niet iedereen had er blijkbaar aan gedacht dat de bonnetjes maar voor één dag geldig waren en de jongens zagen zich dan ook genoodzaakt een voorraad van 30 bonnetjes per man te verwerken. Uiteraard raakten we elkaar vrij snel kwijt in de overrompeling van deze eerste avond en ik belandde, enigszins doelgericht, samen met de Spaanse bevolking in de commerciële tent, alwaar ik de slechtste cocktail uit mijn leven wist te bemachtigen. Niet getreurd, dit bleek een uitzondering te zijn en de rest van de drankjes waren niet dermate beïnvloed door festivalinflatie. Redelijk beperkt door een acuut opgelopen enkelpeesontsteking de avond voordien waren mijn danspasjes eerder bescheiden en na wat feestgewoel begaf ik me op een redelijk schappelijk uur huiswaarts. Ik zou al mijn energie nodig hebben voor wat nog komen zou...
...wordt vervolgd...
Coimbra heeft me gedurende acht dagen zijn wild, gestoord, losgeslagen zwijnengelaat laten zien...
Na de Latade (zie november), het eerste studentenfestival, georganiseerd om de eerstejaars welkom te heten begin november, is er hier ook Queima das Fitas (Verbranding van de Linten). De Latade (Blikkenparade) is eerder ludiek, men verkleed zich wat onozel voor een semi-carnavalstoet, de eerstejaars worden gedoopt in de vuile Rio Mondego en het zesdaagse festival dat erbij hoort heeft nog aanvaardbare proporties. Ikzelf heb zelfs maar één avond van de Festa das Latas meegemaakt. Queima das Fitas daarentegen heeft mythische proporties. De oorspronkelijke redenen zijn het toelaten van de eerstejaars om het officiële uniform te dragen van de universiteit, na de Serenata op de eerste avond en vooral het verbranden van de gekleurde faculteitslinten van de laatstejaars, als metafoor voor de beëindiging van hun studies. Uiteraard is het eerder het negendaagse festival dan de tradities van 1899 waarrond de mythes vorm krijgen. Reeds acht maand werd er over de Queima gesproken; faculteiten geven een week vrij voor het festival, de Cortejo (eveneens een parade, maar heel wat formeler ingekleed), met uitsluitend gratis bier, zou het grootste bierfestijn zijn dat we ooit zouden meemaken, Portugese koppeltjes zouden massaal uiteen gaan omdat de Queima losbandigheid en ongeremdheid opwekt, geneeskundestudenten worden voortdurend opgeroepen voor hun reservedienst in het ziekenhuis vanwege de horde geïntoxiceerde studenten... ...hoe dichterbij het kwam, hoe groter de verwachtingen werden; we zouden heel wat gasten hebben (een aantal Erasmi van het eerste semester die speciaal terugkwamen) en chaos en drukte was dan ook verzekerd, maar zouden de maandenlange bachanale voorspellingen wel werkelijkheid worden.....
...de Queima was alles wat het verwacht werd te zijn.....
Dag 1 – quinta feira 3-5: Serenata
De fadoserenade is het formele signaal voor de eerstejaars dat ze eindelijk massaal hun uniformen mogen aantrekken en officieel deel uitmaken van de praxe (geüniformeerde faculteitsgroepen). Het is ook het absolute startschot van de langverwachte vrije feestweek, die heel de stad 9 dagen in de ban slaat. Traditioneel vindt deze Portugese klaagzang plaats op de trappen van Se Velha, de oude kathedraal. Ons huis bevindt zich op slechts 25 m van dit barokke pareltje en we hadden heel wat mensen uitgenodigd voor het avondeten, om nadien van onze locatie gebruik te maken en zo omstreeks 12u gemakkelijk een plaatsje te bemachtigen tussen de geüniformeerde massa emotionele Portugezen. De oncontroleerbare mond-aan-mond communicatie tussen Erasmi en Mario’s onuitputtelijke gastvrijheid bracht uiteindelijk ongeveer 70 mensen naar onze patio, weliswaar met zelf meegebracht eten. Iets voor twaalf verplaatsten we ons naar het plein en ondanks onze bevoorrechte locatie bleef het moeilijk om veel van het spektakel mee te pikken, Mario wist zijn kleine lichaam wel omhoog te werken tot op de eerste verdieping van een huis, maar de meesten moesten tevreden zijn met het auditieve gedeelte. Het duurde dan ook niet lang voor we de Universiteitsberg beklommen richting de eerste chaotische taferelen van Queima das Fitas. In alle faculteiten rond het Universiteitsplein waren immers convivio’s georganiseerd en we waren klaarblijkelijk niet de enigen die hiervan op de hoogte waren; ...er was geen doorkomen aan. De wachtrijen aan bonnetjes- en drankstanden waren zo lang dat ik noodgedwongen terugkeerde naar huis om de laatste fles wijn op te halen. De collega’s van Psychologie van Leuven, die ik een dag voordien met een surrealistische toevalligheid tegen het lijf was gelopen, waren eveneens zwaar onder de indruk. Ze zijn op Erasmus in Valencia, Spanje en deden Coimbra aan op hun Portugese doorreis.. enige jaloezie konden ze toch niet verbergen... conviviogewijs sloten we de eerste avond af.
Dag 2 – sexta feira 4-5: opening achtdaagse festival
Aan de overkant van de Rio Mondego waren ze reeds anderhalve week druk in de weer geweest met allerhande tenten, podia en ander festivalmeubilair. Vandaag zou alles klaar moeten zijn voor de eerste dag van het festival, dat er werkelijk indrukwekkend uitzag. Een hoofdpodium groter dan Marktrock, een eindeloze variëteit aan festivalvoedsel en aan de andere kant van het terrein stonden nog eens 4 gigantische tenten voor diegenen die de groepen niet wisten te smaken. Mario, die besloten had heel de Queima pinten te tappen voor de zatte menigte, zou onze gratis festivalconnectie worden en eenmaal we onze opwinding overwonnen hadden na het betreden van het Parque (naam van de site) was onze eerste missie het opsporen van onze Sardische huisgenoot. Het was een heuse nieuwe ervaring, aangezien Mario, in zijn drankstand, voor het eerst in onze Erasmus dezelfde hoogte als ons bereikte. Samen met de Belgische delegatie van het eerste semester begonnen we vol goede moed aan de eerste avond, niet iedereen had er blijkbaar aan gedacht dat de bonnetjes maar voor één dag geldig waren en de jongens zagen zich dan ook genoodzaakt een voorraad van 30 bonnetjes per man te verwerken. Uiteraard raakten we elkaar vrij snel kwijt in de overrompeling van deze eerste avond en ik belandde, enigszins doelgericht, samen met de Spaanse bevolking in de commerciële tent, alwaar ik de slechtste cocktail uit mijn leven wist te bemachtigen. Niet getreurd, dit bleek een uitzondering te zijn en de rest van de drankjes waren niet dermate beïnvloed door festivalinflatie. Redelijk beperkt door een acuut opgelopen enkelpeesontsteking de avond voordien waren mijn danspasjes eerder bescheiden en na wat feestgewoel begaf ik me op een redelijk schappelijk uur huiswaarts. Ik zou al mijn energie nodig hebben voor wat nog komen zou...
...wordt vervolgd...
posted by Thomas at 3:09 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home