Despedida

In het begin van dit jaar kwam het grootste deel van de Erasmi samen Portugal binnen. De meesten hadden getekend voor de intensieve cursus en werden 1 september verwacht op het welkomstwoord en 3 september in de eerste lessen. De grote toestroom creëerde een overload aan contacten en afleiding was niet ver te zoeken. We werden overstelpt door de diversiteit van het sociale landschap en er was geen seconde tijd om alleen te zijn of België te missen... ..het einde is echter heel anders...
De eerste Erasmi beginnen Portugal al te verlaten omstreeks 25 juni; examens en herkansingen zijn in elke faculteit anders georganiseerd en afhankelijk daarvan vertrekt de ene al later dan de andere. Vanaf die 25ste begint de afvallingskoers tot eind juli en voor de allerlaatsten zelfs begin augustus. Wie het langste blijft moet het meeste afscheid nemen en de laatste maand heeft dan ook iets triest over zich. Anderzijds kunnen sommige contacten wel eens kortstondig herontdekt worden door het verkleinen van de vriendengroepen en de intensiteit die in de lucht hangt is soms best aandoenlijk.
Ikzelf had mijn laatste examen 11 juli en vertrok met een tweede grote lichting op 15 juli. Ik ging echter nog niet naar huis, ik zou eerst een reisje in Andalusia maken. Sevilla, Cordoba, Almeria en nadien Granada, waar ik met Mario en een groepje Spanjaarden onze laatste dagen zou doorbrengen in de ouderlijke villa van één van onze vrienden. Nadien zou ik nog terugkeren naar Coimbra om mijn bagage te pakken, op te ruimen, administratie af te werken, laatste afscheiden te nemen en uiteindelijk de trein op te stappen richting België. Lucia had me in Andalusia laten weten dat ze mee de trein zou nemen, aangezien Pamplona vlakbij San Sebastian ligt; één van de laatste haltes op die fameuse Sud-Expresse, de nachttrein die het Iberisch Schiereiland doorkruist. Ze zou me haar stad laten zien en de dag nadien kon ik dan in San Sebastian uiteindelijk de laatste etappe aanvatten richting thuis...
Vandaag was dan die laatste dag. Mijn bagage had ik gisteren al wat gepakt, van de schaarse overlevenden had ik gisterenavond al grotendeels afscheid genomen en samen met Lucia waren we nog de enigen in Casa Vermelha. Mireia had ons deze morgen wakker gemaakt om dag te zeggen en had Coimbra al achter zich gelaten. We lunchten in de kantine met Melf en Sol en dronken een koffie in Tropical. Eén van die gewone middagen, waarvan ik er door het jaar zovele had gehad, deze keer echter in een iets andere sfeer.. ..het was allemaal voor de laatste keer. Ik zeurde maar door over de finaliteit van al die dagdagelijkse handelingen en werkte Lucia wat op de zenuwen, maar ondanks de grapjes konden we er niet onderuit. Het was de laatste dag en de exit was slechts luttele uren van ons verwijderd en we beseften het maar al te goed. Het gevoel dat rond onze schouders hing was op z’n minst dubbel te noemen. Enerzijds wil je nog blijven, alsof er niemand vertrokken is, anderzijds wil je wel naar huis en heb je nood aan die vertrouwde Stella met je vrienden, die je eigenlijk misschien wel gemist hebt.
Ik ging naar huis via het Universiteitsplein, om een laatste keer het studentikoze centrum te passeren. Rond half vijf was mijn bagage afgewerkt en sleepte ik vier stevige valiezen het huis uit. Oriana was komen opdagen met een vriendin om ons uit te zwaaien, we hingen nog wat rond op onze patio tot Lorenzo, samen met Melf en Sol, om twintig voor zes toekwam. Gezamenlijk sjouwden we ons hebben en houden de straat op, ik sloot de deur van Casa Vermelha en daalde de trap af naar het buitenhek. Ook het hek sloot ik en zoals afgesproken met de huisbaas liet ik de sleutels in de brievenbus glijden, het huis konden we niet meer binnen, we konden het niet meer ontkennen... dat was het...
Na wat gepuzzel slaagden we erin alle valiezen in Lorenzo’s auto te proppen en met Lucia op de achterbank geperst vertrokken we naar het station. Vier mensen zwaaiden ons uit. Zij waren de allerlaatsten en zouden begin volgende week ook vertrekken. De enkelingen die dan nog bleven hadden hun vertrek gepland tegen half augustus en dan was Erasmus 2006-2007 voorbij, zonder een spoor achter te laten. Een maand later zou een nieuwe Erasmusgroep al volop aan het ontstaan zijn, in de roes van de aankomst, alsof zij de enigen waren die ooit Coimbra gekoloniseerd hadden, alsof zij de besten waren die Erasmus naar daar gebracht had en alsof de meest fantastische ervaring aan hun voeten lag...

...want zo hadden wij ons dit jaar ook gevoeld.....