september in Coimbra

Vrienden,

het heeft lang geduurd, maar het is hier ook zo druk...

Ik zit momenteel in mijn faculteit, op de binnenplaats, aan een tafeltje van de bar, het zonnetje schijnt lieflijk op de afgedankte waterpomp, mooie psychologes dartelen over het grind, de zuilengang rond het binnenplein verschaft me de benodigde lommerte, ik laat mezelf even toe van dit alledaagse moment te genieten, terwijl mijn portable wireless het contact met het wereldwijde web onderhoudt.... (niet dat dat mij extra cool maakt of zo, ze hebben hier in alle faculteiten WIFI-netwerken en je komt hier vaak op de meest vreemde plaatsen draadloze surfers tegen).. de koffie in onze bar kost 35 cent en is een pak beter dan ons aangelengde Belgische spul (ja, ik ben al wat gebrainwasht), en ondanks verwoede pogingen ben ik er nog steeds niet in geslaagd van iemand hier een studieprogramma los te peuteren. Ze zitten hier vollen bak in de Bologna-overgang en "ze weten nog niet goed welke proffen welke vakken gaan geven", maar volgende week maandag begint wel het academisch jaar hoor... om even een paar positieve aspecten van de Universidade do Coimbra op te sommen..
(ik heb deze mail deze middag geschreven, dus ik zit hier niet wat te liegen om jullie jaloers te maken op deze heerlijke zuiderse locatie met al haar ongelooflijk vriendelijke bewoners, tapa's, lekkere koffies en sporadische spotgoedkope shotsbars waar je je voor 10 euro de pleuris in kan zuipen)

Momenteel ben ik bezig aan de vierde en laatste week van de intensive language course en ik ken stilaan genoeg woorden om vrouwen aan te spreken (als ik dat kan is het voor mij voldoende). Portugees is echter allesbehalve een makkelijke taal; ik had niet echt veel gelijkenissen met Nederlands verwacht, maar ik moet wel toegeven dat ik het wat onderschat heb. Als Belg heb ik dan nog wat voordelen door mijn kennis van Frans, de Oost-Europeanen die hebben het pas moeilijk... de Duitsers zijn anders ook best wel gieren als ze hun uitspraak met de rest van de klas delen (behalve die ene Amerikaan die echt wel de kroon spant en erin slaagt elk woord volledig te vervormen).
Qua Erasmusplezier kan het hier ook al wel tellen. Uitgaan doen we hier steevast met half Europa, de homeparties komen m'n strot al uit; ik kan schol zeggen in 14 talen, heb vodka gehesen met Polen en Tsjechen, pastis met Fransen, jägermeister met Duitsers en kan al een behoorlijk potje schelden in Pools (kurva !).

Nadat ik de eerste week tegen iedereen moest zeggen "I'm still living out of my suitcase" en mijn drie valiezen maar bleef versleuren van de ene voorlopige verblijfplaats naar de andere omdat ik dan uiteindelijk toch geen kamer op de Campus bleek te hebben, wegens een staaltje Portugese internetcommunicatie, zit ik nu in een prachtig huis midden in het historisch centrum van Coimbra. Ik woon hier vlak naast de oude kathedraal, tussen de benedenstad en de bovenstad, met een dakterras om u tegen te zeggen en een echte Donna die mijn was in het machine steekt en te drogen hangt als ik het "vergeten ben". Mijn medebewoners zijn echt diehard Erasmi die de laatste weken al zoveel alcool gezopen hebben dat hun lichaam vermoedelijk niet meer voor de volledige 75% uit water bestaat... ik ben daarentegen al heel wat braver geweest, ik ben dan ook al wat ouder en zo..
Nu, ik ben hier als laatste toegekomen en heb dan ook de slechtste kamer gekregen, ik had al heel wat mensen leren kennen voor ik hier aankwam en met de Erasmi wil het niet altijd zo goed klikken (geen manifeste problemen hoor, je kent me wel). Alleszins, morgen verhuis ik waarschijnlijk weer, ze werken hier niet echt met contracten of zo, dus je kan zoveel verhuizen als je wil. Morgen sleur ik voor de laatste keer aan mijn bagage en wel om te gaan wonen in het legendarische Casa Vermelha. Slechts 50 m verwijderd van mijn huidige woonst, aan de andere kant van de kathedraal; een groot, volledig bordeaux geschilderd huis
met gele raamkozijnen, dat bekend staat om zijn festas... ik zal me daar morgen maar een rustig hoekske van het huis uitkiezen zeker.. er gaan ook een paar vrienden van mij wonen..
Buiten de grote Erasmusbiotoop heb ik ook al heel wat rasechte Portugezen leren kennen. Een beetje uitleg is hier wel op zijn plaats.
In Coimbra hebben ze het systeem van Republica's. Republica's zijn studentenhuizen die eigendom zijn van de gemeente of van een groepje oud-studenten en waar een heel gemeenschappelijk leven wordt nagestreefd. De meeste zijn tientallen jaren oud. Men eet samen, men verdeelt de taken, men betaalt alle kosten samen... Ook zijn ze sterk betrokken in het sociale en politieke leven. Eén ding.. het is zeer moeilijk om er binnen te geraken.. je moet "iemand kennen". En als je dan iemand kent krijg je de kans om een week of twee weken bij hen te komen eten, hun manier van leven en de bewoners te leren kennen en te zien of het je aanstaat. Als je het na de "testperiode" wel ziet zitten, en zij denken er ook zo over, dan mag je voor de rest van het jaar bijtekenen. En duur is het alleszins niet (70 euro met maaltijden inbegrepen, ze betalen bijna geen huur).
Je hoort het, een beetje dubbel dus. Wel interessant zo'n gemeenschappelijk huis, maar toch een beetje elitair precies, of is gereserveerd een beter woord..
Alleszins, in mijn eerste week ben ik bij zo'n paar Republica's langs geweest alvorens ik bij Donna Rosa beland ben, ik had het idee om daar misschien te gaan wonen. Nadat ik bij een paar huizen had aangebeld die volzet waren kwam ik uiteindelijk bij "Republica dos Kàgados" ("Republica van de schildpadden", dat kan geen toeval zijn voor een lookalike zoals mij). Een sympathieke bewoner, Raffaël, leidde me rond en gaf me wat uitleg. Toen hij hoorde dat ik eigenlijk geen verblijfplaats had (wegens de Portugese administratieve kapriolen) bood hij me aan voorlopig bij hen te komen wonen. Ik heb één avond bij hen geslapen, maar er echt wonen zag ik toch niet echt zitten. Als bewoner wordt er nogal van je verwacht dat je zoveel mogelijk daar komt eten ('s middags en 's avonds) en zo toegewijd ben ik nu ook weer niet (andere Portugezen hadden me hier wel al voor gewaarschuwd). Ook is het zo dat je in een Republica niet echt veel privacy zal vinden. En als ik eens goed wil blèten omdat ik Belgisch bier en vrienden mis ben ik wel liever even alleen. Er is echter ook een compromis.
Je kan ook gewoon een gast zijn van het huis. Je komt een aantal keer per week eten (wel een beetje vastgelegd), je neemt wat minder intensief deel aan het gemeenschappelijke leven, maar je kan wel nog altijd wat plaatselijke Portugezen leren kennen. Dat is dus wat ik nu doe. Ik ben een "vriend" van Kàgados en op die manier is het echt zalig. Van maandag tot donderdag ga ik daar eten (het is 2 minuten van mijn huis), buiten de vaste kern komen er elke avond wel andere mensen over de vloer, allemaal nogal progressieve, vaak andersglobalstisch georiënteerde mensen. Ik word verplicht om wat Portugees te praten en leer stilaan het studentenleven wat kennen. Ze zijn hier tenminste nog wat geëngageerd en discussiëren niet enkel over het "recht op fuiven". De kokkin (ja, daar hebben ze blijkbaar genoeg geld voor) van Kàgados is een 45-jarige Donna die een paar tanden mist, ze is wat verliefd op mij (ze houdt van grote mannen en noemt me ook geregeld "amor"... wat dat betekent moet ik wel nog eens opzoeken) en leert me allerhande scheldwoorden waar ze haar zinnen mee begint of eindigt..
Nog even vermelden dat ik vorig weekend de vrouw van mijn leven ben tegengekomen toen ik in Lousa (een stadje 30 km van Coimbra) op een internationaal vrijwilligerskamp beland was. Spijtig genoeg woont ze in Zagreb, Kroatië en is ze vorige woensdag al terug naar daar vertrokken. Wie weet ga ik dus wel in het voormalige Joegoslavië wonen... we zullen wel zien...

Ik ga afronden, want dat begint hier wat te lang te worden vrees ik..

allemaal het beste, ik doe dat ook