Ouders in Coimbra

Juist mijn ouders op de trein naar Porto Campanha gezet, alwaar ze hun retourvlucht naar België zullen nemen. Ondanks hun iets gevorderde leeftijd moet ik toch wel toegeven dat het een vermoeiend weekend was...
Het historische Coimbra is uiteraard verplichte kost bij een bezoek aan deze mooie universiteitsstad, feit is echter dat het oude centrum en zijn bezienswaardigheden zich niet leent tot een vierdaagse queeste. Coimbra is slechts een scheet groter dan Leuven, en één volledige dag is dan ook voldoende om de foto's op de toeristenfolders live aan je memorycard toe te voegen. Ouders zijn spijtig genoeg niet altijd te entertainen in de lokale shotsbar, wat betekende dat ik iets creatiever uit de hoek moest komen dan een B-52 met absint. Gelukkig ligt er achter de historische façade ook een studentenleven dat zich niet alleen concentreert op drank en zijn vele verschijningsvormen. Het milieu van de Republica's is interessant genoeg om te concurreren met de faculteit van Recht en de eeuwenoude universiteitsbibliotheek waar al minstens evenveel eeuwen geen boeken meer zijn aangeraakt. En met ouders die het Portugees beter beheersen als de gemiddelde Erasmusstudent (in die mate dat ik soms verbeteringen in mijn oor gefluisterd kreeg) is het natuurlijk helemaal aan te raden om bij een paar huizen aan te bellen, als je er iemand kent.. De paar Republica's die ik ken moesten er dus aan geloven, zoals altijd wierp de eerste de beste die de deur opendeed zich op als gewillige gids en het studentenverleden van mijn ouders (de roaring seventies) vertoonde verbazend veel gelijkenissen met hun leefwijze.
Om het weekend af te sluiten hebben we gisterenavond nog een uitgebreid Italiaans diner voorgeschoteld gekregen door mijn culinaire Sardische huisgenoot, Mario. Heel het kot aanwezig, ons vader zijn eeuwige Caipirinha geprepareerd om het ijs te crushen en ze konden zich verbazend weren tussen het Spaans-Italiaanse gekeuvel. De Italiaanse timing houdt zoals steeds geen rekening met de Belgische gewoonten en tegen 22.15 u hadden we dan toch eindelijk onze hoofdschotel op ons bord. Voor de eerste keer meende ik een lichte zweem van nervositeit op te merken bij onze huiskok..
Wat het weekend helemaal geslaagd maakt zijn de meegesleurde Belgische triples die rustig in mijn frigo op temperatuur aan het komen zijn... samen met de kaas en de mosterd...