Fueima das Qitas 7002 - III
Dag 6 – terça feira 8-5: Cortejo
Een rondje joggen in het park, een douche en een stevige lunch zouden mijn voorbereiding moeten zijn op wat één van de beste en meest fabelachtige dagen van de Queima zou moeten worden. Ik wist nog altijd niet goed wat ik moest verwachten. Ik wist dat het geheel zou plaatsvinden rond een parade, die vertrekt op het Universiteitsplein en waarin een tachtigtal praalwagens meerijden, per faculteit ingekleed en versierd met het oog op het winnen van de prijs voor mooiste wagen, ik wist dat er gratis bier en eten werd uitgedeeld, ik wist dat Portugezen de Cortejo steeds afschilderden als het summum van zwijnerij en losbandigheid, ik wist dat zelfs de tegenstanders van de Queima deze dag niet links lieten liggen, maar ik wist niet hoe ik me dit alles moest voorstellen...
...we naderden het vertrekpunt van de wagens en geleidelijk drongen flarden gejoel en gejuich zich door de straten tot bij ons, wat verder wist ook de zinderende sfeer ons te bereiken, gedragen door de drukkende hitte van de namiddagzon... bij het omslaan van de laatste straathoek werden we opgeslokt door een indrukwekkende mensenmassa die zich dynamisch naast, tussen en rondom de wagens wist te bewegen. In elke wagen, ter grootte van een stevige oplegger, stonden een twintigtal studenten in uniform te pronken; terwijl alle laatstejaars, met hoed en wandelstok in de kleur van de faculteit, mochten meestappen en –drinken in de parade en op tijd en stond hun stok aan voorbijgangers leenden om symbolisch hun hoge hoed bijeen te deuken. Een paar stappen verder struikelde ik over een bierflesje en zag dat het niet het laatste zou zijn; de grond was bezaaid met lege bierflesjes van zowat elk merk dat ik tot nog toe op de Portugese markt was tegengekomen, degene die niet rondslingerden of kapot getrapt waren lagen met hopen bijeen in de goten en duikers.. het systeem bleek dan ook kinderlijk simpel te zijn, gewoon op eender welke praalwagen toelopen en drank vragen, als je geluk had was het koud.
Samen met Nicola en zijn Italiaanse vriendinnen, Martina en Federica, speciaal overgevlogen van Milaan voor deze uitzonderlijke dag, begonnen we de stoet te volgen en hielden telkens even halt bij de groepen Erasmi die zich strategisch langs het parcours hadden opgesteld. Hoe verder de stoet vorderde, hoe meer koud bier in waarde steeg en lauw gebruikt werd om elkaar te bevuilen. Na een 500 meter hielden we halt bij een grote groep Erasmi ... het duurde niet lang voordat onvermijdelijk allerhande dranken meedogenloos in het rond vlogen... dit morsig intermezzo achter ons latend daalden we verder af naar Praça da Republica, ikzelf redelijk gehavend door een beker sangria waarvan de volledige inhoud op mijn polo geëindigd was. Op de Praça was de chaos alleen maar groter, de massa indrukwekkender en de mensen gemotiveerder. Nog steeds samen met mijn drie Italiaanse Cortejovrienden bleven we trouw de optocht bijhouden, op de Avenida begonnen vele wagens echter uitgeput te geraken. We volgden nog even tot aan de benedenstad en keerden vervolgens terug naar Tropical, het café op de Praça waar steeds Erasmi te vinden zijn en ook nu had iedereen zich daar verzameld. Aangekomen bleek dat de chaos en verwarring hier zo mogelijk nog een grotere climax had weten te bereiken; het gros van de vrienden was aanwezig, 8 op 10 waren zeiknat, op de achtergrond zweepte een jambé de meute op, in de goot lag een immense stapel leeggoed, één op de twee bierflesjes werden leeggespoten, de laatste wagens bleven bier aanvoeren, de barmannen manoeuvreerden door het volk heen met volle plateau’s, hopend toch nog iets te verkopen tussen de eindeloze stroom gratis drank door.... ..bloody mayhem... Omstreeks 8 uur passeerde de laatste praalwagen, nummer 94, na 6 uur non-stop parade, en stilaan begon de groep uit te dunnen om avondeten te gaan zoeken. We daalden met de huisgenoten af naar de benedenstad, alwaar de overrompeling in de restaurants ons naar een snackbar voerde en we zodoende tevreden moesten zijn met bifana’s en hamburgers, wegens plaatsgebrek buiten op te eten.
We trokken huiswaarts voor een welverdiende douche, ik hield nog een kleine tussenstop aan Se Velha met Pili, die bij gebrek aan verse kleren een pyjama van een vriendin had aangetrokken om de rest van de avond te voltooien en we vertrokken naar de drukste avond in het Parque. De onnoemelijke commotie had mijn feeststemming al vlug in de kiem gesmoord en tegen 4u sjokte ik rustig huiswaarts ...peinzend hoe ik deze dag in mijn memoires zou vermelden...
Dag 7 – quarta feira 9-5: day of the broken toilet
De absolute climax van de Queima lag achter ons, er kwam niets speciaals meer, enkel nog gewone feestavonden in het Parque; we zouden de laatste avonden zelf creatief moeten inkleuren. Gelukkig was Martina er nog, de prettig gestoorde en bijzonder mooie Italiaanse vriendin van Nicola...
We hadden, om de avond te beginnen, afgesproken in Mimo, een restaurant dat wegens zijn onvriendelijke bediening en middelmatige schotels zeker mijn voorkeur niet wegdraagt... maar juist daarom allesbehalve schuldgevoelens achterlaat als je er met een groep van 35 man drinkliedjes begint te scanderen. Ja, hoe puberaal en voetbalkantinegewijs het ook mag lijken, steeds weer is er één of andere (en ik ben het niet), die de vicieuze cirkel op gang zet. Dientengevolge werd er na het eten geen zinnige conversatie meer gevoerd, tenzij het over drinkliedjes in andere talen ging. Martina had me met succes de Italiaanse variant aangeleerd, terwijl ze de Vlaamse versie na één hilarisch probeersel wegstak met de belofte te zullen oefenen... onze taal blijft toch verbazend onbegrijpelijk voor andere Europese landen. Na een laatste porto tijdens het afrekenen kwam Martina me hysterisch giechelend vertellen dat ze een klein accidentje had gehad op het wc, en dat ik maar eens moest komen kijken. Hopend op avances van deze Italiaanse schone, wist ik niet wat ik zag toen bleek dat het meisje van 1m 60 de wc-pot had weten af te breken; heel het sanitair stond onder water... Martina gaf toe dat ze wel nogal een speciale houding had moeten aannemen om deze krachttoer uit te voeren; als ze in een openbaar toilet ging voelde ze immers steeds de oncontroleerbare drang om haar voeten op beide randen van de pot te plaatsen en in deze positie haar ding te doen. Niet goed wetende in welke categorie van geesteszieken ik Martina moest onderbrengen, en lichtelijk beschonken, besloten we gewoon de zaak te verlaten alsof onze neus bloedde. Met een groep van 10 wisten we te ontsnappen, onophoudelijk in een deuk gaand vanwege de bizarre gewoontes van onze Noord-Italiaanse metgezel. We begonnen ons echter enigszins zorgen te maken als even later bleek dat niemand ons volgde... ..een telefoontje wist ons te vertellen dat de rest niet uit het restaurant mocht, aangezien de baas de vandalenstreek had opgemerkt en vergoeding eiste. Martina ging spontaan geld afhalen om iedereen terug te betalen, terwijl Nicola haar in het Italiaans vriendschappelijk de huid vol schold en er uit frustratie zijn pint bij tegen de grond smeet, aangezien Martina bleef beweren dat haar plasmanier de juiste was.
Na dit surrealistische voorval kon niemand zijn avond nog stuk en even later arriveerden we in het Parque, waar we ons met heel de voordien ontsnapte voorhoede een ruime plaats in de housetent toëeigenden. Ongemerkt begon de nacht zich te ontpoppen tot de allerbeste uit de reeks en de terugweg bij het ochtendgloren, gespeend van talloze hilariteiten, dreef het niveau alleen maar meer de hoogte in.. ..Queima wist ons nog steeds niet te vervelen...
...wordt vervolgd...
Een rondje joggen in het park, een douche en een stevige lunch zouden mijn voorbereiding moeten zijn op wat één van de beste en meest fabelachtige dagen van de Queima zou moeten worden. Ik wist nog altijd niet goed wat ik moest verwachten. Ik wist dat het geheel zou plaatsvinden rond een parade, die vertrekt op het Universiteitsplein en waarin een tachtigtal praalwagens meerijden, per faculteit ingekleed en versierd met het oog op het winnen van de prijs voor mooiste wagen, ik wist dat er gratis bier en eten werd uitgedeeld, ik wist dat Portugezen de Cortejo steeds afschilderden als het summum van zwijnerij en losbandigheid, ik wist dat zelfs de tegenstanders van de Queima deze dag niet links lieten liggen, maar ik wist niet hoe ik me dit alles moest voorstellen...
...we naderden het vertrekpunt van de wagens en geleidelijk drongen flarden gejoel en gejuich zich door de straten tot bij ons, wat verder wist ook de zinderende sfeer ons te bereiken, gedragen door de drukkende hitte van de namiddagzon... bij het omslaan van de laatste straathoek werden we opgeslokt door een indrukwekkende mensenmassa die zich dynamisch naast, tussen en rondom de wagens wist te bewegen. In elke wagen, ter grootte van een stevige oplegger, stonden een twintigtal studenten in uniform te pronken; terwijl alle laatstejaars, met hoed en wandelstok in de kleur van de faculteit, mochten meestappen en –drinken in de parade en op tijd en stond hun stok aan voorbijgangers leenden om symbolisch hun hoge hoed bijeen te deuken. Een paar stappen verder struikelde ik over een bierflesje en zag dat het niet het laatste zou zijn; de grond was bezaaid met lege bierflesjes van zowat elk merk dat ik tot nog toe op de Portugese markt was tegengekomen, degene die niet rondslingerden of kapot getrapt waren lagen met hopen bijeen in de goten en duikers.. het systeem bleek dan ook kinderlijk simpel te zijn, gewoon op eender welke praalwagen toelopen en drank vragen, als je geluk had was het koud.
Samen met Nicola en zijn Italiaanse vriendinnen, Martina en Federica, speciaal overgevlogen van Milaan voor deze uitzonderlijke dag, begonnen we de stoet te volgen en hielden telkens even halt bij de groepen Erasmi die zich strategisch langs het parcours hadden opgesteld. Hoe verder de stoet vorderde, hoe meer koud bier in waarde steeg en lauw gebruikt werd om elkaar te bevuilen. Na een 500 meter hielden we halt bij een grote groep Erasmi ... het duurde niet lang voordat onvermijdelijk allerhande dranken meedogenloos in het rond vlogen... dit morsig intermezzo achter ons latend daalden we verder af naar Praça da Republica, ikzelf redelijk gehavend door een beker sangria waarvan de volledige inhoud op mijn polo geëindigd was. Op de Praça was de chaos alleen maar groter, de massa indrukwekkender en de mensen gemotiveerder. Nog steeds samen met mijn drie Italiaanse Cortejovrienden bleven we trouw de optocht bijhouden, op de Avenida begonnen vele wagens echter uitgeput te geraken. We volgden nog even tot aan de benedenstad en keerden vervolgens terug naar Tropical, het café op de Praça waar steeds Erasmi te vinden zijn en ook nu had iedereen zich daar verzameld. Aangekomen bleek dat de chaos en verwarring hier zo mogelijk nog een grotere climax had weten te bereiken; het gros van de vrienden was aanwezig, 8 op 10 waren zeiknat, op de achtergrond zweepte een jambé de meute op, in de goot lag een immense stapel leeggoed, één op de twee bierflesjes werden leeggespoten, de laatste wagens bleven bier aanvoeren, de barmannen manoeuvreerden door het volk heen met volle plateau’s, hopend toch nog iets te verkopen tussen de eindeloze stroom gratis drank door.... ..bloody mayhem... Omstreeks 8 uur passeerde de laatste praalwagen, nummer 94, na 6 uur non-stop parade, en stilaan begon de groep uit te dunnen om avondeten te gaan zoeken. We daalden met de huisgenoten af naar de benedenstad, alwaar de overrompeling in de restaurants ons naar een snackbar voerde en we zodoende tevreden moesten zijn met bifana’s en hamburgers, wegens plaatsgebrek buiten op te eten.
We trokken huiswaarts voor een welverdiende douche, ik hield nog een kleine tussenstop aan Se Velha met Pili, die bij gebrek aan verse kleren een pyjama van een vriendin had aangetrokken om de rest van de avond te voltooien en we vertrokken naar de drukste avond in het Parque. De onnoemelijke commotie had mijn feeststemming al vlug in de kiem gesmoord en tegen 4u sjokte ik rustig huiswaarts ...peinzend hoe ik deze dag in mijn memoires zou vermelden...
Dag 7 – quarta feira 9-5: day of the broken toilet
De absolute climax van de Queima lag achter ons, er kwam niets speciaals meer, enkel nog gewone feestavonden in het Parque; we zouden de laatste avonden zelf creatief moeten inkleuren. Gelukkig was Martina er nog, de prettig gestoorde en bijzonder mooie Italiaanse vriendin van Nicola...
We hadden, om de avond te beginnen, afgesproken in Mimo, een restaurant dat wegens zijn onvriendelijke bediening en middelmatige schotels zeker mijn voorkeur niet wegdraagt... maar juist daarom allesbehalve schuldgevoelens achterlaat als je er met een groep van 35 man drinkliedjes begint te scanderen. Ja, hoe puberaal en voetbalkantinegewijs het ook mag lijken, steeds weer is er één of andere (en ik ben het niet), die de vicieuze cirkel op gang zet. Dientengevolge werd er na het eten geen zinnige conversatie meer gevoerd, tenzij het over drinkliedjes in andere talen ging. Martina had me met succes de Italiaanse variant aangeleerd, terwijl ze de Vlaamse versie na één hilarisch probeersel wegstak met de belofte te zullen oefenen... onze taal blijft toch verbazend onbegrijpelijk voor andere Europese landen. Na een laatste porto tijdens het afrekenen kwam Martina me hysterisch giechelend vertellen dat ze een klein accidentje had gehad op het wc, en dat ik maar eens moest komen kijken. Hopend op avances van deze Italiaanse schone, wist ik niet wat ik zag toen bleek dat het meisje van 1m 60 de wc-pot had weten af te breken; heel het sanitair stond onder water... Martina gaf toe dat ze wel nogal een speciale houding had moeten aannemen om deze krachttoer uit te voeren; als ze in een openbaar toilet ging voelde ze immers steeds de oncontroleerbare drang om haar voeten op beide randen van de pot te plaatsen en in deze positie haar ding te doen. Niet goed wetende in welke categorie van geesteszieken ik Martina moest onderbrengen, en lichtelijk beschonken, besloten we gewoon de zaak te verlaten alsof onze neus bloedde. Met een groep van 10 wisten we te ontsnappen, onophoudelijk in een deuk gaand vanwege de bizarre gewoontes van onze Noord-Italiaanse metgezel. We begonnen ons echter enigszins zorgen te maken als even later bleek dat niemand ons volgde... ..een telefoontje wist ons te vertellen dat de rest niet uit het restaurant mocht, aangezien de baas de vandalenstreek had opgemerkt en vergoeding eiste. Martina ging spontaan geld afhalen om iedereen terug te betalen, terwijl Nicola haar in het Italiaans vriendschappelijk de huid vol schold en er uit frustratie zijn pint bij tegen de grond smeet, aangezien Martina bleef beweren dat haar plasmanier de juiste was.
Na dit surrealistische voorval kon niemand zijn avond nog stuk en even later arriveerden we in het Parque, waar we ons met heel de voordien ontsnapte voorhoede een ruime plaats in de housetent toëeigenden. Ongemerkt begon de nacht zich te ontpoppen tot de allerbeste uit de reeks en de terugweg bij het ochtendgloren, gespeend van talloze hilariteiten, dreef het niveau alleen maar meer de hoogte in.. ..Queima wist ons nog steeds niet te vervelen...
...wordt vervolgd...
posted by Thomas at 7:34 PM
<< Home