Miranda

Coimbra ligt er momenteel redelijk rustig bij; op zoek naar paaseieren hebben de studenten massaal hun geboortestreken opgezocht en het gros van het overblijvende nachtlawaai bestaat uit Erasmiklanken. Met de feestweek van Quiema das Fitas in het vooruitzicht (7-13 mei; waarover ik nog uitgebreid verslag zal doen), hebben de meeste faculteiten nog maar één week paasvakantie. De traditionele festiviteiten veroorzaakten in het verleden een oncontroleerbare epidemie van afwezigheden in de aula's en men heeft het paasverlof dan maar in twee gesplitst. Samen met Adriano (Sicilië, Zuid-Italië) en Melf (Kiel, Noord-Duitsland) verliet ook ik het vertrouwde Coimbra, niet voor paaseieren, maar om het desolate Trás-os-Montes te leren kennen.
In september had ik zeer kort een Belgisch meisje leren kennen tussen de vele anderen. Eva zou Erasmus gaan doen in Miranda do Douro; een dorp met 26000 inwoners, een universiteit met amper 300 studenten en een Erasmuspopulatie van 10. Haar uitnodiging voor dit ongerepte stukje Portugal in het uiterste noorden sloegen we niet af en na 6 uur bus kwamen we in een ander Erasmusland terecht. Eva woont samen met nog 4 Belgische meisjes in een huis net buiten de historische stad, de helft van de gestationeerde Erasmi kenden we dus al. We werden hartelijk ontvangen door Stefania (Polla, Zuid-Italië), wiens portugees zo mogelijk nog slechter was dan Mario's eigen gecreëerde taaltje. Allen studeren sociale agogiek in Miranda, één van de twee faculteiten daar gehuisvest.
De stad zelf biedt drie straten, een halve stadswal en de resten van een lang geleden geëxplodeerd kasteel... tot zover dan ook onze toeristische sightseeing de eerste dag. Trás-os-Montes is niet de moeite voor de steden of dorpen, maar wel voor de indrukwekkende omgeving. Met een losgeslagen fotograferende Adriano in de achterhoede daalden we af naar Portugals grootste stuwdam pal op de grens met Spanje. Even later wisten we ons te mengen onder het cliënteel van een juist aangemeerde toeristenboot en pikten vlotjes een glaasje porto en een uilenshow mee. De uil, Duke, werd gedirigeerd en rondgefloten door een praatgrage Portugees alsof het zijn zoon was en Adriano trok zijn 300^ste foto van de dag. Een oude Ford bracht ons terug de slopende helling op, alwaar we in een willekeurige bar ons zoveelste spelletje Scopa begonnen. Dit eenvoudige Italiaans kaartspel blijkt voor mij gemaakt te zijn, aangezien ik, tot Adriano's mateloze ergernis, elke dag opnieuw de absolute overwinning in de wacht wist te slepen. Loom van mijn overwinningsroes liet ik de Champions League match nadien gezapig aan me voorbijgaan en trok rustig richting Casa Belga in de periferie van het sympathieke dorpje. Na het uiteindelijke gelijkspel tussen Milaan en Bayern vervoegden rond 22u ook de gefrustreerde Adriano en triomfantelijke Melf het verjaardagdiner van Ruth, een der Belgen.
Onze laatste dag besteden we aan een poging om een trektocht rond Miranda te volbrengen, het late vertrek noopte ons op het einde echter toch tot een kleine liftactie in een open laadbak. De Champions League match van die dag liet ik wederom aan me voorbijgaan, om samen met Heleen te gaan winkelen en een stevig Belgisch diner op tafel te zetten. De winst van Roma op Manchester zorgde voor een nog vrolijkere Adriano dan normaal en na het eten leverde een spelletje uitbeeldpictionary de nodige taalhilariteiten op. Het late uur deed de volgende dag een beetje pijn toen we om 6.30 moesten opstaan voor onze bus naar Coimbra. Leen en Heleen vergezelden ons op de busrit, de eerste tot in Lissabon, de laatste naar Coimbra, Casa Vermelha. Ze zou de volgende worden om mijn fijngetunede toeristische rondleiding te ondergaan...