Casa Vermelhanen

Casa Vermelha is niet alleen beroemd vanwege zijn niet alledaagse kleurencompositie, maar ook en vooral door de Erasmi die er jaar na jaar het nachtleven van buurtlawaai voorzagen. Dit jaar hebben ze geluk, we zijn voorlopig nog maar met 7 en hebben ons tot nu toe nog maar één keer van onze zwijnenkant getoond...
Even voorstellen.

Op de benedenverdieping wordt voorlopig nog maar één kamer ingenomen. En "ingenomen" is wel het juiste woord. Wiede, mijn landgenoot, slaagt erin om zijn kamer onevenaarbaar te misbruiken. Mensen met een vuile kamer veranderen hun mening en kuisplannen na een korte rondleiding; het is tegenwoordig een vaste attractie aan het worden. Een simulatie zou dan ook een groep dronkaards vereisen die proberen de apocalyps na te spelen ...kom je niet elke dag tegen. Vandaar ook dat Wiede's kamer steevast "La Queva" wordt genoemd (Spaans voor grot). Het irritante is dat zijn chaosneigingen niet stoppen bij zijn kamerdeur. De jongen heeft niet echt veel keukenmanieren en blijkt niet altijd goed te beseffen dat vuile dingen ook best terug proper gemaakt worden. Kortom, soms niet gemakkelijk om mee samen te leven.... maar wel al goe mee gelachen...

Wegvluchtend van deze apocalypticus kom je eerst de eerste verdieping tegen (net zoals dat in België zou zijn), die ik deel met Laura en Nicóla. Laura is een Madrileense die studeert aan de faculteit van Letteren en me met haar cultureel enthousiasme steeds weer weet te besmetten. Haar kennis van muziek, films en boeken hebben me al vaker nederig gemaakt, na een paar glazen durft ze wel eens de hand aan haar gitaar te slaan en wat glazen later weet ze telkens weer de Spaanse feestmentaliteit alle eer aan te doen. Gewoon een droomvrouw eigenlijk...

De gelukkige die een muur met Laura mag delen is Nicóla. Zijn eerste actie in dit huis was het bevestigen van een Italiaanse vlag onder zijn raam, wegens zijn afkomst denk ik. Hij is van Milaan, studeert Internationale Betrekkingen en is de minst Italiaanse van de twee die ons huis kleur geven. Hij relativeert alles met droge opmerkingen, neemt bijzonder veel initiatief in het huis en weet zich wel eens te gedragen als een 'grumpy old man' (zeer onitaliaans). Zoals elke Italiaan kan hij het ook wel absoluut niet laten zich te moeien met het eten als er pasta op het vuur staat en toen hij terugkwam van een korte trip naar Italië bestond zijn bagage ook wel voor meer dan de helft uit parmigiano, pesto en tomatensaus... van de mama, zoals het cliché wilt.

Mezelf stel ik niet voor, wegens te confronterend.

De laatste trap leidt naar Mario; klein, eet- en vrouwverslaafd, luid en niet in staat een verhaal te vertellen als hij zijn handen niet mag gebruiken. Het Italiaanse stereotype dat iedereen van ons in zijn hoofd heeft is van hem afkomstig. Hij is van Sardinië en dat ligt ver van Milaan, zeer ver. Hij kookt 7 op 10 keer, niet omdat niemand anders wil koken, gewoon omdat hij altijd met eten bezig is. Toen hij verhuisde naar Casa Vermelha was zijn grootste bekommernis het initiële gebrek aan een oven voor pizza's, hij heeft het Italiaanse systeem van primeiro en segundo prato dermate op de spits gedreven dat zelfs ik tegenwoordig in die termen denk als ik in de winkel sta en hij verbruikt in zijn eentje vlotjes een liter olijfolie per week (onze grootste kost in de keuken). Zijn sociale talent grenst aan het onmogelijke, op twee weken kende hij meer mensen dan ik op anderhalve maand en zijn charmes openen vele deuren; nu, een maand later, is er geen enkele vrouw die niet met hem op de foto is geweest en Mario niet kennen betekent bijna dat je een sociaal probleem hebt. Alsof dat nog niet genoeg is heeft hij nog eens een hilarisch gevoel voor humor ook; en als er niet gelachen wordt om hem dan is het wel met zijn Italiaans-Spaans-Portugees dat al meerdere onbestaande woorden heeft voortgebracht.

Tegenover dit Sardisch geval wonen Lucia en Maria; zij delen één grote kamer. Lucia komt van Pamplona, spreekt Baskisch en studeert kunstgeschiedenis. Een sympathiek, plezant meisje, maar eigenlijk nogal stil. Als er gefeest wordt is ze er wel steeds volledig op z'n Spaans bij, maar eigenlijk kan ik niet echt meer vertellen over haar.
Haar kamergenoot is de mooiste van de drie en komt ook van Madrid. Ze heeft me de eerste drie weken vakkundig doen geloven dat ze Engels sprak, tot ik doorhad dat haar mimiek gewoon een kopie was van de mijne en ze eigenlijk bijna geen woord verstond van wat ik tegen haar zei.. tegenwoordig praten we Portugees.. Ze doet Pedagogie en loopt hier stage voor een half jaar in een centrum voor autisme. Haar lach heeft me al meermaals doen wegdromen en ik moet wel toegeven dat ik een beetje een boon voor haar heb.. alle chance dat ze mijn subtiele versiertrucs tegenwoordig kan verstaan, ik maar denken dat ik goed bezig was..
Buiten Wiede en Maria blijft iedereen een jaar, voorlopig is het huis ook nog steeds niet vol, dat betekent dus dat er in het tweede semester normaal gezien nog vier bijkomen.. onze selectie zal streng zijn, want Vermelhaan wordt je niet zomaar..