De laatste der Coimbranen

De laatste week voor de kerstvakantie ademde enige droefnis uit.. als een voorbode voor wat het einde van februari zou brengen, wanneer het ene deel van de Erasmuspopulatie zijn studieverblijf afrondt en reeds definitief afscheid zal moeten nemen van het andere deel dat blijft. Immers, de Erasmi die de feestdagen doorbrengen in Coimbra zijn op twee handen te tellen en elke dag slonk het aantal nog te bellen nummers in mijn gsm dan ook zienderogen. Nicola had als één van de eersten Coimbra verlaten de donderdag voordien. Maandag en dindsdag waren de dagen dat praktisch heel Italië en Spanje terugkeerden naar hun vertrouwde omgeving, ook Mario en Lucia moesten eraan geloven. Elke avond moest er hier of daar wel afscheid genomen worden en het viel me op dat de noordelijken langer stand hielden dan de zuidelijken. De Republica's begonnen eveneens bewoners te verliezen en de keuken van Bota-Abaixo kon vrijdagavond enkel nog maar gevuld worden door beroep te doen op minstens drie andere huizen aangevuld met een eenzame Belgische Erasmusser... zelfs de sangria moest worden samengesteld uit restoverschotten van verschillende wijnen.
Wiede was vrijdag al naar Lissabon vertrokken. Laura en Maria vertrokken zaterdagmorgen voor mij en ik sloot uiteindelijk 's middags zelf als laatste van ons huis de voordeur achter me om Coimbra tijdelijk de rug toe te keren. Reeds op Virgins vliegtuig verwelkomde België me al, toen bleek dat ik een stewardess kende en me zowaar een blikje Stella werd aangeboden. Nu wist ik weer wat ik zo gemist had en ik begon me al voor te bereiden op een aangename aanpassing.

Glowat ?

Vorige week donderdag hebben we ons huis nog eens geopend om een klein feestje te geven... uiteraard was klein een illusie, geen enkele homeparty ontsnapt aan de Erasmuskudde en de sporen van haar doortocht zijn weer niet te negeren..
Deze keer hebben we ons echter niet zonder slag of stoot laten misbruiken...
Ons eerste feestje wilden we een wat originelere schwung geven dan de doordeweekse staan-babbel-drink parties die Erasmi nogal eens neigen te organiseren. Een thema dan maar. Berichten werden verstuurd om mensen uit te nodigen en aan te sporen een of ander hoofddeksel te dragen. Mario's toen nog onderontwikkelde kennis van het Engels produceerde echter een voor velen onverstaanbaar bericht: "...dress a hunt." Hilariteit alom. Nu wilden we deze keer toch ook wel zeker met een of ander thema op de proppen komen en liefst ook met een humoristisch tintje. Een korte brainstorm met Nicola en Wiede later dachten we aan een 'glove'.. vooral omdat het redelijk belachelijk is... de toch nog matige normaliteit stoorde ons echter dermate dat we in een kort moment van verlichting besloten om een onbestaand woord uit te vinden al hopende zo heel de Erasmuspopulatie met nutteloze hoofdbrekers en taaldiscussies op te zadelen. Het Engels mag dan wel de voertaal zijn onder de Erasmi, niemand spreekt feilloos Engels (tenzij een Brit uiteraard) en de overvloed aan Italianen en Spanjaarden heeft al meerdere vervormingen opgeleverd. Na wat woordspelingen besloten we iedereen te vragen een 'glowat' mee te nemen... twee dagen voor ons feest verstuurden we een resem berichten; "...bring friends, beer and a glowat." Waren de onmiddellijke reacties op onze berichten schaars, des te talrijker werden de vragen in de straat naarmate ons feestje naderde. Voortgaande op ons Kafkaiaanse elan hadden we voordien al besloten zoveel mogelijk verschillende antwoorden te geven om zo mogelijk nog meer verwarring te zaaien.. "it's something to dress up"..."you can buy it in a Chinese shop downtown"..."it's a christmashat". Telkens reageerden we verbaasd op de almaar hopelozere vragen; een glowat was toch wel iets bekend, in België hadden we er veel en we hadden er zelfs geen nederlands woord voor, het is eigenlijk moeilijk uit te leggen, nee ik ken er geen frans woord voor. Hoe dichter de avond, hoe moeilijker we onze lach konden inhouden.
De avond zelf; het feestje begon vol te lopen en er kwamen steeds meer mensen toe die met een bijna schuldige blik moesten toegeven dat ze geen glowat mee hadden.. maar ze hadden wel bier mee... Velen hadden woordenboeken, Google en rasechte Britten geraadpleegd, niemand wist wat het was en niemand had er een mee, wij bleven hardnekkig volhouden dat het wel degelijk bestond, maar we hadden er zelf geen meer kunnen vastkrijgen... tot er vier Italiaanse meisjes opdaagden met een rood-groen kerstgewei met bellen op hun hoofd... dàt was pas een glowat, we hadden een winnaar en vielen gezamenlijk uit onze rol van het lachen. De weinigen die het geheel al doorzien hadden vervoegden ons en de vele believers hadden al genoeg gedronken om de humor ervan in te zien... enkelingen waren verontwaardigd omdat ze beseften dat ze echt wel veel tijd hadden gestoken in ons geintje...

...toch goe gelachen...

Centenario dos Kágados

Vorig weekend was het de beurt aan Kágados om als tweede zijn eeuwelingenfeest te vieren. Overdag en 's avonds heb ik niet meegemaakt, maar het feest 's nachts heb ik niet aan me voorbij laten gaan. Als Bota-Baixo's feest stevig was, dan was Kágados' nacht surrealistisch...
Om twee uur kwam ik binnen door de voordeur die wagenwijd openstond, niks geen bezoekersselectie om het geheel binnen de perken te houden. Op de trap kwam ik een doordeweekse Erasmusstudent tegen die het geheel iets te veel van het goede vond, niet dat ik zo abnormaal ben, maar Erasmi zijn niet echt talrijk aanwezig in het Republicamilieu. In de keuken, al zoekend naar wijnresten, werd ik verwelkomd door een zwaar scheelkijkende, strontzatte vriend van Luis (sinds jaar en dag comensal van Kágados), die tegen iedereen tegelijk aan het praten was, afgaande op zijn kijkrichting... Luis zelf was er zo mogelijk nog erger aan toe en had in het feestplezier klaarblijkelijk zijn T-shirt verloren. Verder zoekend naar wijn kwam ik in de living, die op het eerste zicht onverwacht rustig was, tot een dronken bewoner van Republica Corsarios, met een gezegende leeftijd van 40 (Corsarios is een Republica met een apart verhaal), iets begon te brullen dat leek op onverstaanbare versregels. Nood hebbende aan wat normaliteiten zocht ik mijn heil dan maar in de danszaal, waar abnormaal gedrag aan het oor en oog onttrokken werd en aanvaardbare dronkenschap leek. Ook bleek dit de plaats te zijn waar ik eindelijk mijn beker met wijn kon vullen.. na de eerste slok bleek dit niet alleen een heuglijke ontdekking te zijn, maar ook een immens afgrijselijke smaakervaring. Samen met de Spaanse meisjes en vrienden van Prá-Kys-Tão (ja, ook een republica) heb ik me dan maar laten verleiden door de tonen van goa, oldies, rock en zowaar wat Two Many Dj's. Licht zwaarlijvige mannen die hun naakte bovenlijf quasi ritmisch tegen de ingebouwde kast smijten, honden die ineens doodleuk tussen je benen doortsjokken.. ook de dansvloer bleef niet gespaard van abnormaliteiten.. de sfeer was echter steeds even hartelijk als over the top en we amuseerden ons kostelijk..
...toen ik op een zowaar onschappelijk uur naar huis strompelde bleek mijn polo even hard te hebben afgezien van de wijn als mijn smaakpapillen. Ook begreep ik weer iets beter waarom ik, ondanks de nog steeds warme relatie, niet langer comensal ben in Kágados.. de bewoners zijn soms gewoon iets te extreem in bepaalde dingen...

Centenario n° 1

Republica's zijn collectieve studentenhuizen die op basis van een officiële procedure een evolutie doormaken van gemeenschapshuis naar Solar naar Republica. De universiteit schraagt de hele procedure, ze moeten aan een aantal criteria kunnen beantwoorden en er bestaat een raad van Republica's waar ze, tot op een aanvaardbaar niveau, verantwoording aan dienen af te leggen. Het is ook via de universiteit dat de Republica's aan spotprijzen hun eten kunnen kopen bij de Sociais; ..je kan dan ook niet zomaar even een Republica oprichten. Veel bewoners van Republica's zijn betrokken in de studentenbeweging; hetzij politiek, hetzij cultureel. Republica's organiseren regelmatig activiteiten, in de overkoepelende raad proberen ze unaniem standpunten in te nemen met betrekking tot maatschappelijk actuele thema's (zoals tegenwoordig bv. abortus hier niet uit het nieuws te slaan blijkt) en uiteraard zijn ze ook betrokken bij het beleid van de universiteit...
..je zou bijna beginnen denken dat Republica's nogal droge aangelegenheden kunnen zijn.. tot je op een jaarfeest belandt.. elk jaar vieren ze immers de lengte van hun bestaan met een festijn dat hardnekkige sporen kan nalaten en menig Coimbrees uit zijn slaap houdt. De overlevering wil dat een jaar in een Republica 100 jaar duurt (vraag me niet waarom), vandaar dat men dergelijk feest een Centenario is beginnen noemen. De intensiteit van het gedruis doet je soms effectief vermoeden dat het 100 jaar geleden is dat er nog eens gefeest geweest is.
Twee weken geleden werd de serie van 26 centenario's geopend met Bota-Abaixo's bijdrage aan het nachtlawaai. Bota-Abaixo heeft mijn drie Spaanse huisgenotes onder de vleugel genomen als 'comensal', letterlijk 'disgenoot'. Wat erop neerkomt dat wij elke middag en avond lijdzaam moeten toezien hoe het mooiste deel van ons huis vrijwillig onze keuken links laat liggen. Het voordeel dat wij hier uithalen is dat we op hun Centenario al wat meer mochten als de gemiddelde Portugees en die avond dan ook onze keuken geen blik moesten gunnen. Traditioneel worden op een Centenario alle antigas (oudbewoners) uitgenodigd om een dag in hun oude woonst te herbeleven. In de voormiddag komen ze toe, 's middags is er almoço (lunch), de namiddag wordt gevuld met muziek, verhalen en wijn en 's avonds is er jantar (diner).. het moment waarop Mário en ik ons onder het Portugese enthousiasme mochten mengen.. feijoada werd ons toegestopt uit de grootste ketel ooit en sangria volgde uit een zo mogelijk nog bodemlozer exemplaar. De keuken was bevolkt met een bende ontstuimige antigas die hun studentengeluk herbeleefden, kamers die niet op slot waren werden ingenomen door bevriende Republicabewoners, beneden in de bibliotheek speelde een percussiegroep het stof van de boeken en de tuin leende zich tot verbroederingstaferelen. Festivalsfeer drong zich in onze neuzen..
Later op de avond deelde elke bewoner wat woorden met de intimi, er werd goedkope champagne geopend en niet veel later openden ze de deuren (selectief) voor het grote publiek.. lees 'het hek was van de dam'.. de living was niet langer geschikt voor verbroedering, tenzij dansende drinkebroers in dezelfde categorie vallen. Feesten kunnen ze wel, die Republicanen. Wie niet danste viel niet op wegens de deinende vloer van het oude huis, pogoën (hoe da ge da ook schrijft) gebeurde in groep op gypsiemuziek (rare jongens die Portugezen) en niet veel later werd de lamp warempel uit het plafond gerukt... paste wel in het sfeertje.
Toen ik op een zowaar schappelijk uur naar huis kuierde achtervolgde de bas van de onvermoeibare percusionisten me lange tijd in de smalle straatjes en nam ik me voor mijn portugese grammatica nog eens vast te nemen , want Republica's worden klaarblijkelijk wel eens bezocht door interessante vrouwen...