De laatste der Coimbranen

De laatste week voor de kerstvakantie ademde enige droefnis uit.. als een voorbode voor wat het einde van februari zou brengen, wanneer het ene deel van de Erasmuspopulatie zijn studieverblijf afrondt en reeds definitief afscheid zal moeten nemen van het andere deel dat blijft. Immers, de Erasmi die de feestdagen doorbrengen in Coimbra zijn op twee handen te tellen en elke dag slonk het aantal nog te bellen nummers in mijn gsm dan ook zienderogen. Nicola had als één van de eersten Coimbra verlaten de donderdag voordien. Maandag en dindsdag waren de dagen dat praktisch heel Italië en Spanje terugkeerden naar hun vertrouwde omgeving, ook Mario en Lucia moesten eraan geloven. Elke avond moest er hier of daar wel afscheid genomen worden en het viel me op dat de noordelijken langer stand hielden dan de zuidelijken. De Republica's begonnen eveneens bewoners te verliezen en de keuken van Bota-Abaixo kon vrijdagavond enkel nog maar gevuld worden door beroep te doen op minstens drie andere huizen aangevuld met een eenzame Belgische Erasmusser... zelfs de sangria moest worden samengesteld uit restoverschotten van verschillende wijnen.
Wiede was vrijdag al naar Lissabon vertrokken. Laura en Maria vertrokken zaterdagmorgen voor mij en ik sloot uiteindelijk 's middags zelf als laatste van ons huis de voordeur achter me om Coimbra tijdelijk de rug toe te keren. Reeds op Virgins vliegtuig verwelkomde België me al, toen bleek dat ik een stewardess kende en me zowaar een blikje Stella werd aangeboden. Nu wist ik weer wat ik zo gemist had en ik begon me al voor te bereiden op een aangename aanpassing.