Centenario dos Kágados

Vorig weekend was het de beurt aan Kágados om als tweede zijn eeuwelingenfeest te vieren. Overdag en 's avonds heb ik niet meegemaakt, maar het feest 's nachts heb ik niet aan me voorbij laten gaan. Als Bota-Baixo's feest stevig was, dan was Kágados' nacht surrealistisch...
Om twee uur kwam ik binnen door de voordeur die wagenwijd openstond, niks geen bezoekersselectie om het geheel binnen de perken te houden. Op de trap kwam ik een doordeweekse Erasmusstudent tegen die het geheel iets te veel van het goede vond, niet dat ik zo abnormaal ben, maar Erasmi zijn niet echt talrijk aanwezig in het Republicamilieu. In de keuken, al zoekend naar wijnresten, werd ik verwelkomd door een zwaar scheelkijkende, strontzatte vriend van Luis (sinds jaar en dag comensal van Kágados), die tegen iedereen tegelijk aan het praten was, afgaande op zijn kijkrichting... Luis zelf was er zo mogelijk nog erger aan toe en had in het feestplezier klaarblijkelijk zijn T-shirt verloren. Verder zoekend naar wijn kwam ik in de living, die op het eerste zicht onverwacht rustig was, tot een dronken bewoner van Republica Corsarios, met een gezegende leeftijd van 40 (Corsarios is een Republica met een apart verhaal), iets begon te brullen dat leek op onverstaanbare versregels. Nood hebbende aan wat normaliteiten zocht ik mijn heil dan maar in de danszaal, waar abnormaal gedrag aan het oor en oog onttrokken werd en aanvaardbare dronkenschap leek. Ook bleek dit de plaats te zijn waar ik eindelijk mijn beker met wijn kon vullen.. na de eerste slok bleek dit niet alleen een heuglijke ontdekking te zijn, maar ook een immens afgrijselijke smaakervaring. Samen met de Spaanse meisjes en vrienden van Prá-Kys-Tão (ja, ook een republica) heb ik me dan maar laten verleiden door de tonen van goa, oldies, rock en zowaar wat Two Many Dj's. Licht zwaarlijvige mannen die hun naakte bovenlijf quasi ritmisch tegen de ingebouwde kast smijten, honden die ineens doodleuk tussen je benen doortsjokken.. ook de dansvloer bleef niet gespaard van abnormaliteiten.. de sfeer was echter steeds even hartelijk als over the top en we amuseerden ons kostelijk..
...toen ik op een zowaar onschappelijk uur naar huis strompelde bleek mijn polo even hard te hebben afgezien van de wijn als mijn smaakpapillen. Ook begreep ik weer iets beter waarom ik, ondanks de nog steeds warme relatie, niet langer comensal ben in Kágados.. de bewoners zijn soms gewoon iets te extreem in bepaalde dingen...