Centenario n° 1

Republica's zijn collectieve studentenhuizen die op basis van een officiële procedure een evolutie doormaken van gemeenschapshuis naar Solar naar Republica. De universiteit schraagt de hele procedure, ze moeten aan een aantal criteria kunnen beantwoorden en er bestaat een raad van Republica's waar ze, tot op een aanvaardbaar niveau, verantwoording aan dienen af te leggen. Het is ook via de universiteit dat de Republica's aan spotprijzen hun eten kunnen kopen bij de Sociais; ..je kan dan ook niet zomaar even een Republica oprichten. Veel bewoners van Republica's zijn betrokken in de studentenbeweging; hetzij politiek, hetzij cultureel. Republica's organiseren regelmatig activiteiten, in de overkoepelende raad proberen ze unaniem standpunten in te nemen met betrekking tot maatschappelijk actuele thema's (zoals tegenwoordig bv. abortus hier niet uit het nieuws te slaan blijkt) en uiteraard zijn ze ook betrokken bij het beleid van de universiteit...
..je zou bijna beginnen denken dat Republica's nogal droge aangelegenheden kunnen zijn.. tot je op een jaarfeest belandt.. elk jaar vieren ze immers de lengte van hun bestaan met een festijn dat hardnekkige sporen kan nalaten en menig Coimbrees uit zijn slaap houdt. De overlevering wil dat een jaar in een Republica 100 jaar duurt (vraag me niet waarom), vandaar dat men dergelijk feest een Centenario is beginnen noemen. De intensiteit van het gedruis doet je soms effectief vermoeden dat het 100 jaar geleden is dat er nog eens gefeest geweest is.
Twee weken geleden werd de serie van 26 centenario's geopend met Bota-Abaixo's bijdrage aan het nachtlawaai. Bota-Abaixo heeft mijn drie Spaanse huisgenotes onder de vleugel genomen als 'comensal', letterlijk 'disgenoot'. Wat erop neerkomt dat wij elke middag en avond lijdzaam moeten toezien hoe het mooiste deel van ons huis vrijwillig onze keuken links laat liggen. Het voordeel dat wij hier uithalen is dat we op hun Centenario al wat meer mochten als de gemiddelde Portugees en die avond dan ook onze keuken geen blik moesten gunnen. Traditioneel worden op een Centenario alle antigas (oudbewoners) uitgenodigd om een dag in hun oude woonst te herbeleven. In de voormiddag komen ze toe, 's middags is er almoço (lunch), de namiddag wordt gevuld met muziek, verhalen en wijn en 's avonds is er jantar (diner).. het moment waarop Mário en ik ons onder het Portugese enthousiasme mochten mengen.. feijoada werd ons toegestopt uit de grootste ketel ooit en sangria volgde uit een zo mogelijk nog bodemlozer exemplaar. De keuken was bevolkt met een bende ontstuimige antigas die hun studentengeluk herbeleefden, kamers die niet op slot waren werden ingenomen door bevriende Republicabewoners, beneden in de bibliotheek speelde een percussiegroep het stof van de boeken en de tuin leende zich tot verbroederingstaferelen. Festivalsfeer drong zich in onze neuzen..
Later op de avond deelde elke bewoner wat woorden met de intimi, er werd goedkope champagne geopend en niet veel later openden ze de deuren (selectief) voor het grote publiek.. lees 'het hek was van de dam'.. de living was niet langer geschikt voor verbroedering, tenzij dansende drinkebroers in dezelfde categorie vallen. Feesten kunnen ze wel, die Republicanen. Wie niet danste viel niet op wegens de deinende vloer van het oude huis, pogoën (hoe da ge da ook schrijft) gebeurde in groep op gypsiemuziek (rare jongens die Portugezen) en niet veel later werd de lamp warempel uit het plafond gerukt... paste wel in het sfeertje.
Toen ik op een zowaar schappelijk uur naar huis kuierde achtervolgde de bas van de onvermoeibare percusionisten me lange tijd in de smalle straatjes en nam ik me voor mijn portugese grammatica nog eens vast te nemen , want Republica's worden klaarblijkelijk wel eens bezocht door interessante vrouwen...