Zagreb op het eerste gezicht

Na een kort Belgisch kerstbezoek ben ik vrijdag 29 december, op een onmenselijk uur, naar Brussels South getrokken. Ik had immers, onder invloed van een heerlijk impulsieve bui, 10 dagen voordien een Ryanairtje geboekt naar Venetië. Niet dat ik zo verliefd was op die waterstad, maar er was wel iets dergelijks met een meisje uit Zagreb, Kroatië... en dat ligt zo dicht bij Venetië dat het met de bus weinig meer kost.
In september was ik door uitzonderlijke toevalligheden Olja tegengekomen, een Kroatische uit Zagreb, die ik Coimbra liet zien en op één dag mijn hart wist te veroveren. Gebrek aan tijd dwong ons tot een veel te snel afscheid en we waren aangewezen op het internet om de vibes van tijd tot tijd in stand te houden. No strings attached, maar op één of andere manier was ik toch vastbesloten haar nog eens terug te zien en dat was ook wat zij voorstelde twee weken voor nieuwjaar. Een vlaag van onbezonnen jeugdgevoel later had ik een ticket geboekt... want wie niet waagt...
Vol verwachting vatte ik de reis aan. Na een nachtelijke aankomst in een onmenselijk mistig Zagreb, ontbijt met Ajvar als beleg, koffiekransen met Kroaten en eerste verkenningen van de stad, begon het me echter wat te dagen... Zagreb bleek niet alleen geografisch te verschillen van Coimbra... ook gevoelsmatig waren er onoverbrugbare verschillen.. het was niet meer zoals toen en ook zij leek het te voelen.. We konden het nog steeds bijzonder goed met elkaar vinden, maar verder ging het niet meer.. Uiteraard was ik licht teleurgesteld, maar niet genoeg om het plezier in de kiem te smoren. Als het zo was, dan was het zo en me amuseren zou ik er niet voor laten. Olja was van dezelfde instelling en haar vrienden blijkbaar ook. De laatste nacht van het jaar brachten we door in het Zagrebse nachtleven, Oudjaar zelf bij Olja thuis omringd door flirtende Kroatische schonen en onafgebroken vuurwerkgeweld, dat 36 uur voordien al begonnen was. De eindeloze knallen van alle kanten stelden mijn geduld zelfs wat op de proef en deden me soms twijfelen of het Joegoslavische conflict echt wel ten einde was; ze verzekerden me dat dit de gewoonte was in de Balkan.
Na een onverwacht zware kater op 1 januari bood ik Olja nog een afscheidsdiner aan in een Zagrebse pizzeria, want haar gastvrijheid was werkelijk onuitputtelijk geweest. Even later nam ik de nachttrein naar Venetië, zodat ik ook dat nog even kon meepikken. Ik bleek niet alleen te zijn op de trein, want 20000 christelijke jongeren hadden samen Nieuwjaar gevierd in Zagreb en wilden ook naar huis; enkelen waren klaarblijkelijk van Italië. Gelukkig had de norse ticketman nog een bed voor me, waardoor ik religieuze nachtgesprekken wist te vermijden. Hoewel dat best nog interessant had kunnen wezen.
Ondanks het vroege uur waarop ik Venetië binnenreed was ik bijzonder onder de indruk van deze gestoorde stad. Wie is er zo zot om een stad te bouwen op de zee en vervolgens doodleuk voor elke vorm van transport een boot te gebruiken. Bootpolitie, bootambulances, bootbrandweer, bootpostbodes, bootvuilnismannen, zelfs een bootbegrafenis dobberde me voorbij. In de stad zelf is er geen enkele mogelijkheid om met een auto ook maar iets te proberen... geen wonder dat een taxibestuurder vlak voor de stad me aankeek alsof ik naar zijn geaardheid vroeg, toen ik informeerde of hij me naar de jeugdherberg kon brengen.
De jeugdherberg zelf was bevolkt door de steeds vriendelijke backpackers en samen met een Koreaan belandde ik in een bar waar ze onze vertrouwde Leffe serveerden, die me wist te redden van de bittere, Italiaanse aperitieven. Na een verkeerde waterbus geraakten we toch nog juist voor sluitingsuur terug op het eiland van onze jeugdherberg, alwaar één van de slechtste bedden van Italië me opwachtte.
De dag nadien leverde ik me weer vrijwillig over aan het gedemotiveerde personeel van Ryanair, dat me tegen hun goesting terug naar België zou brengen.

Ondanks de bevredigende trip is er toch één ding dat er gehavend uitkomt;...
...mijn geloof in liefde op het eerste gezicht...