De stoel en de barkruk

Ondanks het feit dat voor velen, en ook voor mij, het Erasmusleven niet echt de allures van het 'normale' leven heeft en we daar vaak zelfs grapjes over maken, bestaat hier toch ook zoiets als verliefd worden. Je bent een jaar op Erasmus en beseft maar al te goed dat elke emotionele band met een meisje onherroepelijk verbroken zal worden. Een vriendin hebben op Erasmus kan in dat opzicht zelfs een beetje dom lijken, de situatie zal je sowieso pijn doen. Het eeuwige probleem blijft natuurlijk dat je zo'n dingen niet volledig kan controleren. Zeker als je samenwoont met het meisje dat je boon wegkaapt.
Ik had Maria altijd al een leuk meisje gevonden, maar na twee maanden was het niet alleen meer smeulen tussen ons. Ik had mezelf al langer voorgenomen niet op haar verliefd te worden, want we woonden in hetzelfde huis en complicaties met iemand van een verdieping hoger kunnen bijzonder storend zijn. Maar ja, je kan dat niet altijd volledig controleren...
Begin december hadden we met het hele huis onze opwachting gemaakt op Kagados' gestoorde Centenario. Het was een lange en leuke nacht geworden en de dag nadien kwam ik Maria tegen in de keuken rond drie uur in de namiddag. Ons gesprek was dermate gezellig dat we na een kleine drie uur nog steeds in dezelfde stoel tegen elkaar aan het zeveren waren. Stilaan werd het wat intiemer en niet veel later had ik haar in mijn armen. Niet in staat en niet in de sfeer om me te bedwingen zette ik me schrap om van deze knusse situatie gebruik te maken. Ze was terug recht gaan zitten en ik bewoog in haar richting om de kus in de praktijk te brengen. Het moment was ideaal en zij bleef gewillig wachten tot ik dicht genoeg bij haar zou zijn. Ik denk dat ik geen 5 cm van haar lippen verwijderd was toen één van de voorpoten van mijn stoel het begaf, ik languit met stoel en al op de grond belandde en een verzameling lege bierflesjes achter me meesleurde, die een oorverdovend lawaai maakten. Vol van de spanning van het moment besefte ik nauwelijks wat er gebeurde en ik moet zo verschoten zijn dat de blik op mijn gezicht de humor van de situatie volledig teniet deed, want zelfs Maria maakte geen aanstalten om in lachen uit te barsten. Eenmaal ik terug recht stond was de magie van het moment samen met de bierflesjes uiteengespat.
Na dit tragikomische fiasco, dat als bijzonder sterke anekdote reeds een tweede leven was beginnen leiden en me in die vorm al heel wat zelfrelativering had opgeleverd, was het wat anders tussen ons. Een beetje later gaf Olja's uitnodiging om naar Zagreb te komen me een goede reden om toch maar niet verliefd te worden op een meisje waar je mee samenwoont.
Toen we elkaar na de kerstvakantie terugzagen was het gevoel echter alleen maar sterker geworden, we spendeerden meer en meer tijd met elkaar en het werd al snel duidelijk dat je zo'n dingen toch niet altijd volledig kan controleren... Vorige donderdag, na mijn eerste examen, waren we met een deel van het huis op stap en de dynamiek was geladener dan ooit. Het laatste café van de avond was Piano Negro, al enige tijd onze stamkroeg, waar ik alleen met haar aan de toog belandde terwijl de rest zich vanachter onledig hield. Gezeten op een stevige barkruk, die al meerdere malen bewezen had dat ze mijn gewicht langer dan drie uur kon torsen, gebeurde dan toch datgene wat er al enige tijd zat aan te komen... ...al zwevend leek het even of mijn barkruk het alsnog had laten afweten. De bijzonder geslaagde avond werd afgerond met de eeuwige "Não sei"; die gepatenteerde vrouwelijke klassieker die reeds voor Christus menig man systematisch frustraties opleverde. Het equivalent in het Nederlands is zo voor de hand liggend dat ik eigenlijk geen vertaling zou moeten geven. Generaliseringen zijn rap gemaakt, maar elke rechtschapen man is dan ook al wel eens tegen de "Ik weet het niet" opgelopen. Gelukkig zijn we genetisch op dergelijke situaties voorbereid en heeft de natuurlijke selectie ons enig geduld meegegeven voor het vrouwelijke geslacht. Het reflexmatige antwoord "We zullen wel zien" beschikt dan ook over dezelfde universele kenmerken en in Portugal is dat niet anders... "Vamos ver".