De stoel en de barkruk

Ondanks het feit dat voor velen, en ook voor mij, het Erasmusleven niet echt de allures van het 'normale' leven heeft en we daar vaak zelfs grapjes over maken, bestaat hier toch ook zoiets als verliefd worden. Je bent een jaar op Erasmus en beseft maar al te goed dat elke emotionele band met een meisje onherroepelijk verbroken zal worden. Een vriendin hebben op Erasmus kan in dat opzicht zelfs een beetje dom lijken, de situatie zal je sowieso pijn doen. Het eeuwige probleem blijft natuurlijk dat je zo'n dingen niet volledig kan controleren. Zeker als je samenwoont met het meisje dat je boon wegkaapt.
Ik had Maria altijd al een leuk meisje gevonden, maar na twee maanden was het niet alleen meer smeulen tussen ons. Ik had mezelf al langer voorgenomen niet op haar verliefd te worden, want we woonden in hetzelfde huis en complicaties met iemand van een verdieping hoger kunnen bijzonder storend zijn. Maar ja, je kan dat niet altijd volledig controleren...
Begin december hadden we met het hele huis onze opwachting gemaakt op Kagados' gestoorde Centenario. Het was een lange en leuke nacht geworden en de dag nadien kwam ik Maria tegen in de keuken rond drie uur in de namiddag. Ons gesprek was dermate gezellig dat we na een kleine drie uur nog steeds in dezelfde stoel tegen elkaar aan het zeveren waren. Stilaan werd het wat intiemer en niet veel later had ik haar in mijn armen. Niet in staat en niet in de sfeer om me te bedwingen zette ik me schrap om van deze knusse situatie gebruik te maken. Ze was terug recht gaan zitten en ik bewoog in haar richting om de kus in de praktijk te brengen. Het moment was ideaal en zij bleef gewillig wachten tot ik dicht genoeg bij haar zou zijn. Ik denk dat ik geen 5 cm van haar lippen verwijderd was toen één van de voorpoten van mijn stoel het begaf, ik languit met stoel en al op de grond belandde en een verzameling lege bierflesjes achter me meesleurde, die een oorverdovend lawaai maakten. Vol van de spanning van het moment besefte ik nauwelijks wat er gebeurde en ik moet zo verschoten zijn dat de blik op mijn gezicht de humor van de situatie volledig teniet deed, want zelfs Maria maakte geen aanstalten om in lachen uit te barsten. Eenmaal ik terug recht stond was de magie van het moment samen met de bierflesjes uiteengespat.
Na dit tragikomische fiasco, dat als bijzonder sterke anekdote reeds een tweede leven was beginnen leiden en me in die vorm al heel wat zelfrelativering had opgeleverd, was het wat anders tussen ons. Een beetje later gaf Olja's uitnodiging om naar Zagreb te komen me een goede reden om toch maar niet verliefd te worden op een meisje waar je mee samenwoont.
Toen we elkaar na de kerstvakantie terugzagen was het gevoel echter alleen maar sterker geworden, we spendeerden meer en meer tijd met elkaar en het werd al snel duidelijk dat je zo'n dingen toch niet altijd volledig kan controleren... Vorige donderdag, na mijn eerste examen, waren we met een deel van het huis op stap en de dynamiek was geladener dan ooit. Het laatste café van de avond was Piano Negro, al enige tijd onze stamkroeg, waar ik alleen met haar aan de toog belandde terwijl de rest zich vanachter onledig hield. Gezeten op een stevige barkruk, die al meerdere malen bewezen had dat ze mijn gewicht langer dan drie uur kon torsen, gebeurde dan toch datgene wat er al enige tijd zat aan te komen... ...al zwevend leek het even of mijn barkruk het alsnog had laten afweten. De bijzonder geslaagde avond werd afgerond met de eeuwige "Não sei"; die gepatenteerde vrouwelijke klassieker die reeds voor Christus menig man systematisch frustraties opleverde. Het equivalent in het Nederlands is zo voor de hand liggend dat ik eigenlijk geen vertaling zou moeten geven. Generaliseringen zijn rap gemaakt, maar elke rechtschapen man is dan ook al wel eens tegen de "Ik weet het niet" opgelopen. Gelukkig zijn we genetisch op dergelijke situaties voorbereid en heeft de natuurlijke selectie ons enig geduld meegegeven voor het vrouwelijke geslacht. Het reflexmatige antwoord "We zullen wel zien" beschikt dan ook over dezelfde universele kenmerken en in Portugal is dat niet anders... "Vamos ver".

bloggen voor dummies 2

Na wat klachten over de "comment" functie heb ik mijn settings wat aangepast. Al diegenen die het de moeite waard vinden mijn leven hier te becommentariëren kunnen dit nu zelfs anoniem doen, zonder een vervelende inschrijvingsprocedure te moeten doorlopen. Alles voor de interactieve ervaring..

Coimbra op z'n gat

Een week geleden zijn de laatsten teruggekeerd van hun normale leven in hun normale landen. De wederziensdrankjes ten spijt heeft het gedruis zijn elan van het eerste semester nog niet kunnen terugvinden. Aan het weer zal het niet liggen, sinds ik ben teruggekeerd is de temperatuur hier nog niet onder de 15° gezakt en mijn jas heb ik niet meer aangehad. Vandaag leek het weer even lente.. niet de eerste keer deze week. Nee, ik denk dat het toch de examens zullen zijn. Alsof velen even bij hun zinnen kwamen en beseften dat ze hier ook nog studeerden. De speculaties beginnen dan ook al over het niveau dat het sociale leven wel niet zal moeten aannemen na half februari, wanneer iedereen terug vrij is en "de nieuwen" toekomen. Het International Office heeft ons zowaar 190 verse Erasmi beloofd, er zijn er vermoedelijk evenveel die Coimbra zullen verlaten...
Ikzelf heb juist een vijfdaagse strijd met een hardnekkige darmbacterie achter de rug. Het is misschien 10 jaar geleden dat ik nog zo ziek geweest was; koorts, buikloop, kilo's verliezen en al. Mijn laatste lesweek moest het dan ook zonder mij doen. Mijn eindeloze vrije tijd heb ik voornamelijk opgevuld met films, boeken en het bedenken van creatieve gerechten met gekookte groenten en rijst. Mijn originaliteit met vis heeft ook absoluut een historisch hoogtepunt bereikt. Op de koop toe moest ik nog een paper afwerken over eetstoornissen ook... Gelukkig beginnen mijn examens pas volgende week donderdag, zoals in het begin van het jaar heeft Psychologie weer iets meer tijd nodig...

Zagreb op het eerste gezicht

Na een kort Belgisch kerstbezoek ben ik vrijdag 29 december, op een onmenselijk uur, naar Brussels South getrokken. Ik had immers, onder invloed van een heerlijk impulsieve bui, 10 dagen voordien een Ryanairtje geboekt naar Venetië. Niet dat ik zo verliefd was op die waterstad, maar er was wel iets dergelijks met een meisje uit Zagreb, Kroatië... en dat ligt zo dicht bij Venetië dat het met de bus weinig meer kost.
In september was ik door uitzonderlijke toevalligheden Olja tegengekomen, een Kroatische uit Zagreb, die ik Coimbra liet zien en op één dag mijn hart wist te veroveren. Gebrek aan tijd dwong ons tot een veel te snel afscheid en we waren aangewezen op het internet om de vibes van tijd tot tijd in stand te houden. No strings attached, maar op één of andere manier was ik toch vastbesloten haar nog eens terug te zien en dat was ook wat zij voorstelde twee weken voor nieuwjaar. Een vlaag van onbezonnen jeugdgevoel later had ik een ticket geboekt... want wie niet waagt...
Vol verwachting vatte ik de reis aan. Na een nachtelijke aankomst in een onmenselijk mistig Zagreb, ontbijt met Ajvar als beleg, koffiekransen met Kroaten en eerste verkenningen van de stad, begon het me echter wat te dagen... Zagreb bleek niet alleen geografisch te verschillen van Coimbra... ook gevoelsmatig waren er onoverbrugbare verschillen.. het was niet meer zoals toen en ook zij leek het te voelen.. We konden het nog steeds bijzonder goed met elkaar vinden, maar verder ging het niet meer.. Uiteraard was ik licht teleurgesteld, maar niet genoeg om het plezier in de kiem te smoren. Als het zo was, dan was het zo en me amuseren zou ik er niet voor laten. Olja was van dezelfde instelling en haar vrienden blijkbaar ook. De laatste nacht van het jaar brachten we door in het Zagrebse nachtleven, Oudjaar zelf bij Olja thuis omringd door flirtende Kroatische schonen en onafgebroken vuurwerkgeweld, dat 36 uur voordien al begonnen was. De eindeloze knallen van alle kanten stelden mijn geduld zelfs wat op de proef en deden me soms twijfelen of het Joegoslavische conflict echt wel ten einde was; ze verzekerden me dat dit de gewoonte was in de Balkan.
Na een onverwacht zware kater op 1 januari bood ik Olja nog een afscheidsdiner aan in een Zagrebse pizzeria, want haar gastvrijheid was werkelijk onuitputtelijk geweest. Even later nam ik de nachttrein naar Venetië, zodat ik ook dat nog even kon meepikken. Ik bleek niet alleen te zijn op de trein, want 20000 christelijke jongeren hadden samen Nieuwjaar gevierd in Zagreb en wilden ook naar huis; enkelen waren klaarblijkelijk van Italië. Gelukkig had de norse ticketman nog een bed voor me, waardoor ik religieuze nachtgesprekken wist te vermijden. Hoewel dat best nog interessant had kunnen wezen.
Ondanks het vroege uur waarop ik Venetië binnenreed was ik bijzonder onder de indruk van deze gestoorde stad. Wie is er zo zot om een stad te bouwen op de zee en vervolgens doodleuk voor elke vorm van transport een boot te gebruiken. Bootpolitie, bootambulances, bootbrandweer, bootpostbodes, bootvuilnismannen, zelfs een bootbegrafenis dobberde me voorbij. In de stad zelf is er geen enkele mogelijkheid om met een auto ook maar iets te proberen... geen wonder dat een taxibestuurder vlak voor de stad me aankeek alsof ik naar zijn geaardheid vroeg, toen ik informeerde of hij me naar de jeugdherberg kon brengen.
De jeugdherberg zelf was bevolkt door de steeds vriendelijke backpackers en samen met een Koreaan belandde ik in een bar waar ze onze vertrouwde Leffe serveerden, die me wist te redden van de bittere, Italiaanse aperitieven. Na een verkeerde waterbus geraakten we toch nog juist voor sluitingsuur terug op het eiland van onze jeugdherberg, alwaar één van de slechtste bedden van Italië me opwachtte.
De dag nadien leverde ik me weer vrijwillig over aan het gedemotiveerde personeel van Ryanair, dat me tegen hun goesting terug naar België zou brengen.

Ondanks de bevredigende trip is er toch één ding dat er gehavend uitkomt;...
...mijn geloof in liefde op het eerste gezicht...