Casa Vermelha, the sequel

Momenteel zitten we hier, in de Erasmuswereld, tussen het eerste en het tweede semester. In die Twilight Zone raken verschillende mensen het spoor kwijt en worden nooit meer teruggezien. Ook Wide moest vorige week de duimen leggen, daar hij niet langer legaal in Portugal kon blijven en zich genoodzaakt zag het tweede semester naar België uit te wijken.
De laatste drie avonden voor zijn vertrek waren telkens wel op een of andere manier aan zijn afscheid gelinkt. Toegewijd student als ik ben had ik me nog niet laveloos laten gaan met deze mooie reden als excuus, ik moest dan ook een examen afleggen op de laatste dag van zijn verblijf. Die avond zou het gelukkig ook niet ontbreken aan de obligate festiviteiten. George, de baas van Piano Negro (nog steeds onze stamkroeg), nam ons mee naar een restaurantje 'vlakbij' Coimbra; 'vlakbij' bleek 15 km en het leverde ons dan ook de duurste taxirit uit ons korte Portugese bestaan op. Na de traditionele en werkelijk niet te versmaden Leitão, een perfect gemarineerd biggetje, betaalden we ons nogmaals blauw om in Coimbra van start te kunnen gaan met wat Wide's laatste "Volta Das Canecas" zou worden. Deze halve liter kroegentocht met studentikoze allures, werd een kleine maand geleden voor de eerste keer opgevoerd en heeft al snel enige faam verworven. De voorgaande avonden in acht genomen maakten we deze reputatie deze avond niet echt waar. Wide was er fysiek al voldoende aan herinnerd dat zijn Erasmus ten einde liep en we wilden toch ook zoveel mogelijk onthouden van deze kostbaren laatste uren. Je weet dan wel dat het de laatste avond is, toch deed het even raar als ik iets vroeger als Wide naar huis ging en we een laatste nachthanddruk uitwisselden. De dag nadien bleek dat hij nadien nog even de melancholie had opgezocht, alleen, al slenterend door het historische centrum, met een laatste beker Portugees bier. De nationale "saudade" (melancholische gemoedstoestand waar Portugezen trots op zijn en in de Fadomuziek bezingen) had blijkbaar zijn sporen nagelaten. 's Morgens hebben we hem allemaal uitgezwaaid en nageroepen vanuit onze deur, heerlijk melig moet dat geweest zijn. Zijn legendarische queva (grot / meest rommelige kamer ooit) zal niet langer de functie van gastattractie kunnen vervullen, dezelfde dag immers zijn er twee Griekse meisjes ingetrokken en die hebben het blijkbaar niet al te hoog op met apocalyptische taferelen, aangezien talloze uren later alle sporen opgekuisd waren.
Eén van de Griekse meisjes, Nefeli, was de zondag voordien volledig toevallig bij ons terechtgekomen; haar vriendin Vasso vond na wat omzwervingen uiteindelijk ook de weg. We waren tevreden mensen tegen te komen uit een land dat zwaar ondervertegenwoordigd is in Coimbra-Erasmus. Reeds anderhalve maand voordien waren we immers al allerlei kleine, onschuldige leugentjes beginnen te verspreiden, om te vermijden dat ons huis grotendeels door Italianen en Spanjaarden bewoond zou worden, wat de diversiteit niet ten goede zou komen en het spreken van Portugees in gevaar zou brengen. We lieten hen voorlopig in de kamer van Maria en Lucia slapen, tot Wide zou vertrekken. Hun voorgaande verblijven in communale kraakpanden in Thessalonici noopte ons tot het verschillende keren uitleggen van wat gemeenschappelijk was bij ons en wat niet, aangezien iets dergelijks als bezit in zo'n milieus niet voorkomt. Een kotvergadering later waren alle misverstanden van de baan geholpen. Begin februari had ook al Manuel, een fransman van Poitiers waar ik voordien al vaak mee optrok, ons huis verrijkt met zijn aanwezigheid. Zijn entree was iets discreter verlopen en wegens zijn verplichtingen in het Portugees universiteitstheater is hij vijf avonden per week aan het acteren, maar hij is meer dan een aanwinst en ook culinair heeft hij zijn talenten al bewezen. Er rest ons nu nog één kamer om op te vullen....