Soleza

Pas 26 februari en eindelijk weet ik waarvoor ik Portugal gekozen heb... de lente is hier even binnengesprongen; de zon schijnt hier alsof dit land maar één seizoen kent, de vogels fluiten alsof ze elke dag ergens verscholen hebben zitten oefenen en ook de dames blijken hun razensnelle aanpassingsvermogen niet verleerd te zijn, de eerste zomeroutfits sieren deze frivole maandag. Terrasje gedaan en gewoon al uit de zon moeten gaan van de warmte, volgens de Spaanse meiden is mijn Noordelijke hoofd al verbrandingsverschijnselen aan het vertonen. De eerste dag van het tweede semester belooft enkel goeds. Het zal hier nog wel eens regenen of wat frisser zijn, geen overmoedig optimisme... maar de winter krijgt hier alleszins geen kans om gemoedstoestanden tijdelijk te ondermijnen. Na de vele regenbuien in november en de verrassend bijtende koude in december, het herfstige januari en twijfelachtige februari, nu eindelijk het bewijs dat ik in een zuidelijk land zit... heerlijk.
Groeten vanop het Iberisch Schiereiland.

Casa Vermelha, the sequel

Momenteel zitten we hier, in de Erasmuswereld, tussen het eerste en het tweede semester. In die Twilight Zone raken verschillende mensen het spoor kwijt en worden nooit meer teruggezien. Ook Wide moest vorige week de duimen leggen, daar hij niet langer legaal in Portugal kon blijven en zich genoodzaakt zag het tweede semester naar België uit te wijken.
De laatste drie avonden voor zijn vertrek waren telkens wel op een of andere manier aan zijn afscheid gelinkt. Toegewijd student als ik ben had ik me nog niet laveloos laten gaan met deze mooie reden als excuus, ik moest dan ook een examen afleggen op de laatste dag van zijn verblijf. Die avond zou het gelukkig ook niet ontbreken aan de obligate festiviteiten. George, de baas van Piano Negro (nog steeds onze stamkroeg), nam ons mee naar een restaurantje 'vlakbij' Coimbra; 'vlakbij' bleek 15 km en het leverde ons dan ook de duurste taxirit uit ons korte Portugese bestaan op. Na de traditionele en werkelijk niet te versmaden Leitão, een perfect gemarineerd biggetje, betaalden we ons nogmaals blauw om in Coimbra van start te kunnen gaan met wat Wide's laatste "Volta Das Canecas" zou worden. Deze halve liter kroegentocht met studentikoze allures, werd een kleine maand geleden voor de eerste keer opgevoerd en heeft al snel enige faam verworven. De voorgaande avonden in acht genomen maakten we deze reputatie deze avond niet echt waar. Wide was er fysiek al voldoende aan herinnerd dat zijn Erasmus ten einde liep en we wilden toch ook zoveel mogelijk onthouden van deze kostbaren laatste uren. Je weet dan wel dat het de laatste avond is, toch deed het even raar als ik iets vroeger als Wide naar huis ging en we een laatste nachthanddruk uitwisselden. De dag nadien bleek dat hij nadien nog even de melancholie had opgezocht, alleen, al slenterend door het historische centrum, met een laatste beker Portugees bier. De nationale "saudade" (melancholische gemoedstoestand waar Portugezen trots op zijn en in de Fadomuziek bezingen) had blijkbaar zijn sporen nagelaten. 's Morgens hebben we hem allemaal uitgezwaaid en nageroepen vanuit onze deur, heerlijk melig moet dat geweest zijn. Zijn legendarische queva (grot / meest rommelige kamer ooit) zal niet langer de functie van gastattractie kunnen vervullen, dezelfde dag immers zijn er twee Griekse meisjes ingetrokken en die hebben het blijkbaar niet al te hoog op met apocalyptische taferelen, aangezien talloze uren later alle sporen opgekuisd waren.
Eén van de Griekse meisjes, Nefeli, was de zondag voordien volledig toevallig bij ons terechtgekomen; haar vriendin Vasso vond na wat omzwervingen uiteindelijk ook de weg. We waren tevreden mensen tegen te komen uit een land dat zwaar ondervertegenwoordigd is in Coimbra-Erasmus. Reeds anderhalve maand voordien waren we immers al allerlei kleine, onschuldige leugentjes beginnen te verspreiden, om te vermijden dat ons huis grotendeels door Italianen en Spanjaarden bewoond zou worden, wat de diversiteit niet ten goede zou komen en het spreken van Portugees in gevaar zou brengen. We lieten hen voorlopig in de kamer van Maria en Lucia slapen, tot Wide zou vertrekken. Hun voorgaande verblijven in communale kraakpanden in Thessalonici noopte ons tot het verschillende keren uitleggen van wat gemeenschappelijk was bij ons en wat niet, aangezien iets dergelijks als bezit in zo'n milieus niet voorkomt. Een kotvergadering later waren alle misverstanden van de baan geholpen. Begin februari had ook al Manuel, een fransman van Poitiers waar ik voordien al vaak mee optrok, ons huis verrijkt met zijn aanwezigheid. Zijn entree was iets discreter verlopen en wegens zijn verplichtingen in het Portugees universiteitstheater is hij vijf avonden per week aan het acteren, maar hij is meer dan een aanwinst en ook culinair heeft hij zijn talenten al bewezen. Er rest ons nu nog één kamer om op te vullen....

Bally en Cochon

In het verre en moeilijk te bereiken Coimbra had ik tot nog toe geen vrienden mogen ontvangen. Voor zover ik wist zou er ook niet echt onmiddelijk iemand komen.. dacht ik. Het weekend voor mijn verjaardag kreeg ik een onschuldig berichtje van Koen om hem eens te bellen, want "hij moest me iets vragen". Ik, onwetend en goedgelovig, dacht dat hij eens wou checken wanneer het voor mij goed zou uitkomen om met zijn wederhelft naar het Iberisch schiereiland af te zakken. Na de gebruikelijke koetjes, kalfjes en andere culinaire smalltalk deelde hij me echter mee dat hij de volgende morgen om 7u zijn vlucht naar Lissabon zou nemen, met zijn teerbeminde aan zijn zijde... bij wijze van verrassing. Hij dacht dat het toch beter was me op één of andere manier op de hoogte te brengen, aangezien ik nog volop in de examens zat. Ik was sowieso al meer dan verrast en achteraf gezien denk ik dat het ook wel te surreëel geweest was moesten ze onaangekondigd voor mijn deur gestaan hebben.
Aangezien ik een examen had af te leggen op 6 februari spraken we af dat ze zondag en maandag in Lissabon zouden blijven en dat we elkaar dinsdagnamiddag in Coimbra zouden treffen... het kostte me nog wel even voor ik echt besefte dat ze afkwamen.. que loucura.
Die dinsdagmiddag kon ik ze uiteindelijk belagen langs vanachter, gezeten op een terrasje aan het beruchte Praça da Republica. Na een snelle welkomstpint, geheel tegen mijn dagelijkse routine in, lunchten we in Viela, alwaar een uitmuntende Arroz Mariscos de eerste verhalen vergezelde. Veel tijd om bij te praten was er niet, want ik had een behoorlijk aantal mensen uitgenodigd om mijn verjaardag te komen vieren bij ons thuis, wat betekende dat er nog veel te doen stond. Een korte introductie op kot, uitladen van de aanzienlijke collectie bier die ze hadden meegesleurd en met Mario naar de supermarkt, zoals steeds het toneel voor ludieke discussies over het eten. Deze keer geraakten Mario en ik er echter niet echt uit wat we als hoofdschotel zouden serveren. Ik was me uiteraard meer als bewust vanuit welke hoek de beste hulp zou kunnen komen; met enige subtiele aanmoedigingen wist ik Koens eeuwige bescheidenheid te doorbreken... hij schudde een Salade Niçoise uit zijn koksmouw en stond de rest van de namiddag in de keuken, alsof hij niets anders gewoon was.
Madrileense sangria, Sardische lasagne, mijn salade (want Koen was beschaamd over het gebrek aan echte ansjovis, waardoor ik alle verantwoordelijkheid op mij moest nemen) en een meute Erasmi zorgde voor voldoende entertainment om de vooravond te vullen. Na enig Spaans oponthoud geraakten we nadien zelfs nog in Piano Negro.. and beyond...
De day after hebben we grotendeels doorgebracht aan café- en restauranttafels, de regen en de gezelligheid belemmerden immers de slaagkansen van mijn zorgvuldig voorbereidde toeristische wandeling. We geraakten wel nog aan de overkant van de rivier voor een mooi zicht op Coimbra, hoewel het schemerdonker vrij spel had gekregen door onze gezapigheid en veel bezienswaardigheden dus van mijn beschrijving afhingen.
Donderdagmorgen vertrokken we uiteindelijk op een bescheiden tripje met als eerste tussenstop Portalegre; een mooi heuvelstadje dat voor de rest weinig te bieden heeft en na een bifana (Portugese fastfood; broodje met kotelet) dan ook onze interesse kwijt was. Het niveau van onze gesprekken daalde omgekeerd evenredig met het aantal kilometers dat we aflegden en toen we, na een valsgespeeld spelletje "Wie is het", in het prachtige Evora aankwamen, werd er weinig of niets serieus meer verkondigd. Ik was wat blij dat ik de auto mocht verlaten, want die twee actieve rokers vanvoor in de auto verhoogden zienderogen mijn passieve bijdrage... paffen dat die doen, de één met de ander aansteken, peuken uitwisselen, aanstekers overal.. echt erover. Het stadje, met zijn middeleeuwse wallen en straatjes, was dat stukje van mijn longen wel waard geweest. Een oude tante ontving ons 's avonds in haar goedkoop pension, waar een porseleinen dalmatiër heel de nacht voor onze veiligheid zou instaan. Echter, na een stevige maaltijd en wat Bohemia's in een keldercafétje, bleek dit beest toch niet zoveel in zijn mars te hebben, want Koen kon ongestoord heel de nacht eindeloze snurksalvo's afvuren. Werkelijk, nooit in mijn leven iemand tegengekomen die zo kan snurken. Het was niet echt het volume, het ritme of de melodie, maar wel de fysieke mogelijkheden die Koen tentoon spreidde. Hij kan werkelijk in eender welke lichaamspositie snurken; een normale mens snurkt wanneer hij op zijn rug ligt en met zijn mond open slaapt. Als je hem eens stompt en hij draait zich, dan ben je wel even gerust. Door zijn mogelijkheid "multilateraal" te snurken is bij Koen echter geen enkele houding of zijde veilig... van dit alles merkt Hanne absoluut niets..
Na de korte nacht ging onze weg richting Sintra dicht bij Lissabon, een absolute must en daardoor ook wel toeristisch en duur. Onderweg hadden we nog gratis een menhir en een prehistorische steencirkel kunnen meepikken, maar vanaf Sintra was het dokken voor de mooiste bezienswaardigheden en in tegenstelling tot de meeste toeristische oorden was het deze keer absoluut zijn geld waard. Het stadje zelf ligt heerlijk hoog tegen een berg en als je naar de top rijdt voor de climax, het "Palacio da Pena", besef je waarom het zo toeristisch geworden is. Het Moorse kasteel heeft meer dan sprookjesambities, elke hoek is met een ander fantasietje vormgegeven en de koninklijke vertrekken binnen zijn overladen met allerlei protserigheden... stof genoeg om mee te lachen dus ook.. Tegen dat we bekomen waren van dit spektakel liep de dag teneinde en ook ons reisje, want beneden in Sintra-dorp had ik per toeval kunnen afspreken met Lucia (Spaans meisje van op kot), Joseba en Paolo, om samen terug te rijden naar Coimbra, waar een volgend examen op me zat te wachten. Koen en Hanne zouden doorrijden naar Beja om een tante Gijbels te bezoeken en we namen afscheid met een brok vleespastei in de keel...Ik werd opnieuw meedogenloos ondergedompeld in het Spaans-Portugees, 3,5 uur lang, via secundaire wegen om de tol te vermijden, tot in Coimbra. Geen enkele woordspeling was nog grappig, absurde humor pakte al helemaal niet en "Wie is het" met Spaanse beroemdheden verloor ik onherroepelijk. Ik was terug in Erasmi-land.

bloggen voor dummies 3

Wegens onderhoudswerkzaamheden aan dit hoogtechnologisch staaltje van een site heb ik jullie de laatste twee weken wat verwaarloosd. Om jullie blijvend van een uitstekende service te kunnen voorzien zie ik mij echter genoodzaakt me van tijd tot tijd te verdiepen in de laatste ontwikkelingen op gebied van webdesign en andere overbodigheden. Na wat vergelijkende analyses gebruik ik dan steeds datgene wat zoveel mogelijk mensen tevreden kan stellen, mezelf incluis. Bij deze hoop ik dan ook dat jullie het verrassende en innoverende resultaat van dit harde labeur appreciëren en zal ik de komende weken een inhaalmanoeuvre doen om mijn onaangekondigde verzuimingen te compenseren.