Fueima das Qitas 7002 - IV

Dag 8 – quinta feira 10-5:
Dag 9 – sexta feira 11-5: Obrigado Queima


Gedreven als we waren voltooiden we ook nog de twee laatste avonden van Queima das Fitas 2007, als voorbeeldig geïntegreerde buitenlanders. Hoewel beide zeker de moeite waard waren en soms zelfs uitmuntende momenten kenden, zijn de anekdotes ofwel niet dermate het vermelden waard, ofwel niet voor het grote publiek vrij te geven. Ook begin ik stilaan de nood te voelen eens wat plaats op mijn blog te gebruiken voor iets culturelere en diepgaandere teksten, in plaats van de ellenlange beschrijvingen van onze nachtelijke excessen. De Queima is voor de Portugezen absoluut de laatste uitspatting voor de eindspurt van het academisch jaar en ook wij proberen deze planning te volgen. De Quiema is voor de studenten een uitzonderlijke periode, waarin er al eens wat meer mag, wat minder moet en soms wat overdreven kan worden; voor ons is het echter ook het begin van het einde, na deze absolute climax gaat het alleen maar bergaf, richting exit. Het serieuze leven begint terug, waarin we moeten studeren en waarna we van iedereen afscheid moeten nemen en naar ons thuisland zullen terugkeren. Psychologie, Portugees en thesis zullen de laatste twee maanden van mijn Erasmus domineren, alvorens vele afscheiden de laatste dagen zullen vullen.
Hilariteiten, kapriolen of buitensporigheden zullen de revue dus niet al te veel meer passeren, niet dat we ons niet meer zullen amuseren of op stap zullen gaan, maar het zal er alleszins heel wat rustiger aan toe gaan... hoe je het ook draait of keert, het niveau van Queima das Fitas zal alleszins niet meer gehaald worden... ..het waren dan ook zonder twijfel de vermakelijkste 9 dagen van mijn Portugese verblijf en oprechte saudade is het lot dat ons nu allen ten dele valt ....

Fueima das Qitas 7002 - III

Dag 6 – terça feira 8-5: Cortejo


Een rondje joggen in het park, een douche en een stevige lunch zouden mijn voorbereiding moeten zijn op wat één van de beste en meest fabelachtige dagen van de Queima zou moeten worden. Ik wist nog altijd niet goed wat ik moest verwachten. Ik wist dat het geheel zou plaatsvinden rond een parade, die vertrekt op het Universiteitsplein en waarin een tachtigtal praalwagens meerijden, per faculteit ingekleed en versierd met het oog op het winnen van de prijs voor mooiste wagen, ik wist dat er gratis bier en eten werd uitgedeeld, ik wist dat Portugezen de Cortejo steeds afschilderden als het summum van zwijnerij en losbandigheid, ik wist dat zelfs de tegenstanders van de Queima deze dag niet links lieten liggen, maar ik wist niet hoe ik me dit alles moest voorstellen...
...we naderden het vertrekpunt van de wagens en geleidelijk drongen flarden gejoel en gejuich zich door de straten tot bij ons, wat verder wist ook de zinderende sfeer ons te bereiken, gedragen door de drukkende hitte van de namiddagzon... bij het omslaan van de laatste straathoek werden we opgeslokt door een indrukwekkende mensenmassa die zich dynamisch naast, tussen en rondom de wagens wist te bewegen. In elke wagen, ter grootte van een stevige oplegger, stonden een twintigtal studenten in uniform te pronken; terwijl alle laatstejaars, met hoed en wandelstok in de kleur van de faculteit, mochten meestappen en –drinken in de parade en op tijd en stond hun stok aan voorbijgangers leenden om symbolisch hun hoge hoed bijeen te deuken. Een paar stappen verder struikelde ik over een bierflesje en zag dat het niet het laatste zou zijn; de grond was bezaaid met lege bierflesjes van zowat elk merk dat ik tot nog toe op de Portugese markt was tegengekomen, degene die niet rondslingerden of kapot getrapt waren lagen met hopen bijeen in de goten en duikers.. het systeem bleek dan ook kinderlijk simpel te zijn, gewoon op eender welke praalwagen toelopen en drank vragen, als je geluk had was het koud.
Samen met Nicola en zijn Italiaanse vriendinnen, Martina en Federica, speciaal overgevlogen van Milaan voor deze uitzonderlijke dag, begonnen we de stoet te volgen en hielden telkens even halt bij de groepen Erasmi die zich strategisch langs het parcours hadden opgesteld. Hoe verder de stoet vorderde, hoe meer koud bier in waarde steeg en lauw gebruikt werd om elkaar te bevuilen. Na een 500 meter hielden we halt bij een grote groep Erasmi ... het duurde niet lang voordat onvermijdelijk allerhande dranken meedogenloos in het rond vlogen... dit morsig intermezzo achter ons latend daalden we verder af naar Praça da Republica, ikzelf redelijk gehavend door een beker sangria waarvan de volledige inhoud op mijn polo geëindigd was. Op de Praça was de chaos alleen maar groter, de massa indrukwekkender en de mensen gemotiveerder. Nog steeds samen met mijn drie Italiaanse Cortejovrienden bleven we trouw de optocht bijhouden, op de Avenida begonnen vele wagens echter uitgeput te geraken. We volgden nog even tot aan de benedenstad en keerden vervolgens terug naar Tropical, het café op de Praça waar steeds Erasmi te vinden zijn en ook nu had iedereen zich daar verzameld. Aangekomen bleek dat de chaos en verwarring hier zo mogelijk nog een grotere climax had weten te bereiken; het gros van de vrienden was aanwezig, 8 op 10 waren zeiknat, op de achtergrond zweepte een jambé de meute op, in de goot lag een immense stapel leeggoed, één op de twee bierflesjes werden leeggespoten, de laatste wagens bleven bier aanvoeren, de barmannen manoeuvreerden door het volk heen met volle plateau’s, hopend toch nog iets te verkopen tussen de eindeloze stroom gratis drank door.... ..bloody mayhem... Omstreeks 8 uur passeerde de laatste praalwagen, nummer 94, na 6 uur non-stop parade, en stilaan begon de groep uit te dunnen om avondeten te gaan zoeken. We daalden met de huisgenoten af naar de benedenstad, alwaar de overrompeling in de restaurants ons naar een snackbar voerde en we zodoende tevreden moesten zijn met bifana’s en hamburgers, wegens plaatsgebrek buiten op te eten.
We trokken huiswaarts voor een welverdiende douche, ik hield nog een kleine tussenstop aan Se Velha met Pili, die bij gebrek aan verse kleren een pyjama van een vriendin had aangetrokken om de rest van de avond te voltooien en we vertrokken naar de drukste avond in het Parque. De onnoemelijke commotie had mijn feeststemming al vlug in de kiem gesmoord en tegen 4u sjokte ik rustig huiswaarts ...peinzend hoe ik deze dag in mijn memoires zou vermelden...

Dag 7 – quarta feira 9-5: day of the broken toilet


De absolute climax van de Queima lag achter ons, er kwam niets speciaals meer, enkel nog gewone feestavonden in het Parque; we zouden de laatste avonden zelf creatief moeten inkleuren. Gelukkig was Martina er nog, de prettig gestoorde en bijzonder mooie Italiaanse vriendin van Nicola...
We hadden, om de avond te beginnen, afgesproken in Mimo, een restaurant dat wegens zijn onvriendelijke bediening en middelmatige schotels zeker mijn voorkeur niet wegdraagt... maar juist daarom allesbehalve schuldgevoelens achterlaat als je er met een groep van 35 man drinkliedjes begint te scanderen. Ja, hoe puberaal en voetbalkantinegewijs het ook mag lijken, steeds weer is er één of andere (en ik ben het niet), die de vicieuze cirkel op gang zet. Dientengevolge werd er na het eten geen zinnige conversatie meer gevoerd, tenzij het over drinkliedjes in andere talen ging. Martina had me met succes de Italiaanse variant aangeleerd, terwijl ze de Vlaamse versie na één hilarisch probeersel wegstak met de belofte te zullen oefenen... onze taal blijft toch verbazend onbegrijpelijk voor andere Europese landen. Na een laatste porto tijdens het afrekenen kwam Martina me hysterisch giechelend vertellen dat ze een klein accidentje had gehad op het wc, en dat ik maar eens moest komen kijken. Hopend op avances van deze Italiaanse schone, wist ik niet wat ik zag toen bleek dat het meisje van 1m 60 de wc-pot had weten af te breken; heel het sanitair stond onder water... Martina gaf toe dat ze wel nogal een speciale houding had moeten aannemen om deze krachttoer uit te voeren; als ze in een openbaar toilet ging voelde ze immers steeds de oncontroleerbare drang om haar voeten op beide randen van de pot te plaatsen en in deze positie haar ding te doen. Niet goed wetende in welke categorie van geesteszieken ik Martina moest onderbrengen, en lichtelijk beschonken, besloten we gewoon de zaak te verlaten alsof onze neus bloedde. Met een groep van 10 wisten we te ontsnappen, onophoudelijk in een deuk gaand vanwege de bizarre gewoontes van onze Noord-Italiaanse metgezel. We begonnen ons echter enigszins zorgen te maken als even later bleek dat niemand ons volgde... ..een telefoontje wist ons te vertellen dat de rest niet uit het restaurant mocht, aangezien de baas de vandalenstreek had opgemerkt en vergoeding eiste. Martina ging spontaan geld afhalen om iedereen terug te betalen, terwijl Nicola haar in het Italiaans vriendschappelijk de huid vol schold en er uit frustratie zijn pint bij tegen de grond smeet, aangezien Martina bleef beweren dat haar plasmanier de juiste was.
Na dit surrealistische voorval kon niemand zijn avond nog stuk en even later arriveerden we in het Parque, waar we ons met heel de voordien ontsnapte voorhoede een ruime plaats in de housetent toëeigenden. Ongemerkt begon de nacht zich te ontpoppen tot de allerbeste uit de reeks en de terugweg bij het ochtendgloren, gespeend van talloze hilariteiten, dreef het niveau alleen maar meer de hoogte in.. ..Queima wist ons nog steeds niet te vervelen...


...wordt vervolgd...

Fueima das Qitas 7002 - II

Dag 4 – domingo 6-5: Figueira da Foz

De overlevering wil dat alle studenten, na de tweede nacht in het Parque, ’s morgens volledig geüniformeerd naar Figueira da Foz trekken en daar massaal op het strand gaan slapen om in de namiddag allen naar de Toreada (stierengevechten) te gaan kijken in het Coliseum van Figueira. De gratis treinen om 8 uur ’s morgens zitten stampvol en het strand zelf ziet zwart van de capes waarronder studenten hun roes liggen uit te slapen. Dit alles heb ik van horen zeggen, want na een kalme tweede nacht was ik wijselijk thuis gaan slapen, Mario en Nicola hadden niet aan de kracht van de tradities kunnen weerstaan en waren in de vroege uurtjes de meute gevolgd. Met de Belgische delegatie namen we ’s middags de trein om mooi op tijd aan te komen voor de stierengevechten. Onze Spaanse vrienden, vermoedelijk getraumatiseerd door de iets bloederigere stierenevenementen in Spanje, weigerden het Coliseum binnen te gaan en waarschuwden me voor het stompzinnige spektakel dat me te wachten stond. Ik, nog nooit een stierengevecht gezien in mijn leven, liet de drinkende Spanjaarden buiten achter en sloot me aan bij de Belgen op de tribunes... ...het kostte me welgeteld 5 minuten om de mening van Pili, Ricardo en de hunnen te delen. Ondanks de afgezaagde horens, het mennen op paarden en het feit dat de dieren niet gedood worden, voelde ik een oprechte afkeer opkomen. Het overdreven machismo, het hersenloze gejoel van de reeds licht beschonken studenten en de verafgoding van de torero maakten me pijnlijk bewust van het cultuurverschil. Alsof dat nog niet genoeg was, ging er, na de zege van de torero, een groep van ongeveer 10 jonge mannen de arena in, één van hen begaf zich alleen in de richting van de stier, terwijl zijn kompanen zenuwachtig wachtten tegen de schutting. De rode sjaal rond de buik van de waaghals gebruikte hij als provocatie en eenmaal de stier losbarstte en zijn immense gewicht op hem stortte, was het de kunst zijn bovenlichaam tussen de horens van het dier te werpen en met beide armen de gespierde nek te omarmen... en vast te houden. Daarna moest hij rekenen op zijn kompanen, die met z’n allen de stier stopten om hun roekeloze collega te bevrijden, terwijl er nog één de show mocht stelen door aan de staart van het beest rondjes te sliden op het zand om de laatste controle te verzekeren. Na dit ‘spektakel’, mocht de durfal samen met de torero een ererondje lopen in de arena en bleek prompt de held van de dag te zijn. Bekomen van mijn eerste aversie begon ik stilaan een klein beetje te genieten van het spektakel, hoewel mijn afkeer stevig stand hield. Nadat vier stieren elk dezelfde serie kwellingen doorstaan hadden, mochten echter alle studenten de ring betreden om hun mannelijkheid te bewijzen met een jonge stier. Mijn weerzin was finaal door deze massavertoning van coolheid, prille mediageilheid en kuddementaliteit; de ene had al meer schrik dan de andere, maar allemaal wilden ze toch zeker op z’n minst even het dier aangeraakt hebben om hun heldendom te voeden. Vier stieren werden achter elkaar binnengelaten, van jong en mak naar ouder en agressief; de massa slonk dan ook van quasi 200 bij de eerste tot een kleine 20 zotten bij de laatste. Ondanks wat grappige kapriolen slaagde ik er niet in te genieten van het geheel en respect opbrengen lukte al helemaal niet meer. Ik verliet het coliseum met een lichte kater en het eufemisme dat het wel cultuurgebonden zou zijn.
Na onze terugkeer op een trein vol alcoholdampen aten we in de goedkoopste Chinees van het Iberisch Schiereiland, om vervolgens, geheel in Vlaamse traditie, een spelletje kaartjeblazen in te zetten waarin we zowel Spanjaarden, Italianen als Walen wisten mee te sleuren. Nadat zelfs de 50-jarige dienster haar blaastalent had ingezet en de kaarten dermate aan elkaar plakten dat het blazen niet veel effect meer had, vertrokken we richting Queima. In volle vorm belandden we in een tent waar de ene vette progressiveplaat na de andere werd opgelegd, en met de Belgische liefhebbers van het genre begonnen we aan één van de betere nachten in het Parque. Zoals zo vaak in Portugese discotheekjes maakten we ook hier onder ons vier meer lawaai dan de 40 mensen die voor de DJ stonden te dansen alsof ze op een hippe receptie waren, wederom cultuurgebonden waarschijnlijk.. enkelen volgden gelukkig ons voorbeeld... belgian night @ the Parque..

Dag 5 – segunda feira 7-5: dia do descanso

Na de bijzonder geslaagde zondag besloot ik een bescheiden rustdag in te plannen. Het zwembad hielp me de hardnekkige kater te overwinnen en ik kroop vroeg het bed in, want morgen zou de legendarische Cortejo door Coimbra passeren.....

...wordt vervolgd...

Fueima das Qitas 7002

(niet voor gevoelige lezers)

Coimbra heeft me gedurende acht dagen zijn wild, gestoord, losgeslagen zwijnengelaat laten zien...

Na de Latade (zie november), het eerste studentenfestival, georganiseerd om de eerstejaars welkom te heten begin november, is er hier ook Queima das Fitas (Verbranding van de Linten). De Latade (Blikkenparade) is eerder ludiek, men verkleed zich wat onozel voor een semi-carnavalstoet, de eerstejaars worden gedoopt in de vuile Rio Mondego en het zesdaagse festival dat erbij hoort heeft nog aanvaardbare proporties. Ikzelf heb zelfs maar één avond van de Festa das Latas meegemaakt. Queima das Fitas daarentegen heeft mythische proporties. De oorspronkelijke redenen zijn het toelaten van de eerstejaars om het officiële uniform te dragen van de universiteit, na de Serenata op de eerste avond en vooral het verbranden van de gekleurde faculteitslinten van de laatstejaars, als metafoor voor de beëindiging van hun studies. Uiteraard is het eerder het negendaagse festival dan de tradities van 1899 waarrond de mythes vorm krijgen. Reeds acht maand werd er over de Queima gesproken; faculteiten geven een week vrij voor het festival, de Cortejo (eveneens een parade, maar heel wat formeler ingekleed), met uitsluitend gratis bier, zou het grootste bierfestijn zijn dat we ooit zouden meemaken, Portugese koppeltjes zouden massaal uiteen gaan omdat de Queima losbandigheid en ongeremdheid opwekt, geneeskundestudenten worden voortdurend opgeroepen voor hun reservedienst in het ziekenhuis vanwege de horde geïntoxiceerde studenten... ...hoe dichterbij het kwam, hoe groter de verwachtingen werden; we zouden heel wat gasten hebben (een aantal Erasmi van het eerste semester die speciaal terugkwamen) en chaos en drukte was dan ook verzekerd, maar zouden de maandenlange bachanale voorspellingen wel werkelijkheid worden.....
...de Queima was alles wat het verwacht werd te zijn.....

Dag 1 – quinta feira 3-5: Serenata

De fadoserenade is het formele signaal voor de eerstejaars dat ze eindelijk massaal hun uniformen mogen aantrekken en officieel deel uitmaken van de praxe (geüniformeerde faculteitsgroepen). Het is ook het absolute startschot van de langverwachte vrije feestweek, die heel de stad 9 dagen in de ban slaat. Traditioneel vindt deze Portugese klaagzang plaats op de trappen van Se Velha, de oude kathedraal. Ons huis bevindt zich op slechts 25 m van dit barokke pareltje en we hadden heel wat mensen uitgenodigd voor het avondeten, om nadien van onze locatie gebruik te maken en zo omstreeks 12u gemakkelijk een plaatsje te bemachtigen tussen de geüniformeerde massa emotionele Portugezen. De oncontroleerbare mond-aan-mond communicatie tussen Erasmi en Mario’s onuitputtelijke gastvrijheid bracht uiteindelijk ongeveer 70 mensen naar onze patio, weliswaar met zelf meegebracht eten. Iets voor twaalf verplaatsten we ons naar het plein en ondanks onze bevoorrechte locatie bleef het moeilijk om veel van het spektakel mee te pikken, Mario wist zijn kleine lichaam wel omhoog te werken tot op de eerste verdieping van een huis, maar de meesten moesten tevreden zijn met het auditieve gedeelte. Het duurde dan ook niet lang voor we de Universiteitsberg beklommen richting de eerste chaotische taferelen van Queima das Fitas. In alle faculteiten rond het Universiteitsplein waren immers convivio’s georganiseerd en we waren klaarblijkelijk niet de enigen die hiervan op de hoogte waren; ...er was geen doorkomen aan. De wachtrijen aan bonnetjes- en drankstanden waren zo lang dat ik noodgedwongen terugkeerde naar huis om de laatste fles wijn op te halen. De collega’s van Psychologie van Leuven, die ik een dag voordien met een surrealistische toevalligheid tegen het lijf was gelopen, waren eveneens zwaar onder de indruk. Ze zijn op Erasmus in Valencia, Spanje en deden Coimbra aan op hun Portugese doorreis.. enige jaloezie konden ze toch niet verbergen... conviviogewijs sloten we de eerste avond af.

Dag 2 – sexta feira 4-5: opening achtdaagse festival

Aan de overkant van de Rio Mondego waren ze reeds anderhalve week druk in de weer geweest met allerhande tenten, podia en ander festivalmeubilair. Vandaag zou alles klaar moeten zijn voor de eerste dag van het festival, dat er werkelijk indrukwekkend uitzag. Een hoofdpodium groter dan Marktrock, een eindeloze variëteit aan festivalvoedsel en aan de andere kant van het terrein stonden nog eens 4 gigantische tenten voor diegenen die de groepen niet wisten te smaken. Mario, die besloten had heel de Queima pinten te tappen voor de zatte menigte, zou onze gratis festivalconnectie worden en eenmaal we onze opwinding overwonnen hadden na het betreden van het Parque (naam van de site) was onze eerste missie het opsporen van onze Sardische huisgenoot. Het was een heuse nieuwe ervaring, aangezien Mario, in zijn drankstand, voor het eerst in onze Erasmus dezelfde hoogte als ons bereikte. Samen met de Belgische delegatie van het eerste semester begonnen we vol goede moed aan de eerste avond, niet iedereen had er blijkbaar aan gedacht dat de bonnetjes maar voor één dag geldig waren en de jongens zagen zich dan ook genoodzaakt een voorraad van 30 bonnetjes per man te verwerken. Uiteraard raakten we elkaar vrij snel kwijt in de overrompeling van deze eerste avond en ik belandde, enigszins doelgericht, samen met de Spaanse bevolking in de commerciële tent, alwaar ik de slechtste cocktail uit mijn leven wist te bemachtigen. Niet getreurd, dit bleek een uitzondering te zijn en de rest van de drankjes waren niet dermate beïnvloed door festivalinflatie. Redelijk beperkt door een acuut opgelopen enkelpeesontsteking de avond voordien waren mijn danspasjes eerder bescheiden en na wat feestgewoel begaf ik me op een redelijk schappelijk uur huiswaarts. Ik zou al mijn energie nodig hebben voor wat nog komen zou...

...wordt vervolgd...