Italianisatie

In de smeltkroes der Erasmicontacten spelen zich dagelijks ondenkbaar gevarieerde interacties af. Verschillende accenten, culturen en biotopen proberen samen een aangenaam sociaal gebeuren te creëeren; de aanpassingen en toenaderingen die hiervoor soms gedaan worden blijken hun sporen na te laten...
Aangezien al mijn Vlaamse vrienden reeds teruggekeerd zijn blijft er voor mij geen enkele nederlandstalige Belg-tot-Belg relatie over. Ik heb in twee weken geen drie zinnen Vlaams meer gesproken en merk dat ik soms al moet zoeken naar bepaalde woorden als ik iets schrijf voor mijn blog. De schaarse nieuwe Belgen die toegekomen zijn heb ik nog niet genoeg gezien om mijn moedertaal te onderhouden. Dit taalgebrek is echter niet het enige gevolg van de verwaarlozing van mijn roots...
Vorige week betrapte ik me erop dat mijn lichaamstaal wat veranderd was; de cirkelende bewegingen van mijn handen die mijn uitleg kracht moesten bijzetten leken verdacht veel op Nicóla's dagdagelijkse gebaren, voordien had ik me ook al eens weten staan zwaaien met duim-, wijs- en middenvinger tegen elkaar gedrukt, een Italiaanse klassieker... dit weekend werd Mario plots zo lyrisch over mijn pasta dat hij, met inbegrip van zijn beschonken toestand, beweerde dat ik beter pasta begon te koken als hem; in het eerste semester had hij nog vele malen mijn eerste pastamaaltijd aangehaald bij zijn Italiaanse vrienden, als voorbeeld van de culinaire Noord-Zuid kloof.. -olie in het water, de pasta klaar vóór de saus en niet al dente, de tomaten niet lang genoeg gekookt-..een waar trauma voor mijn Sardische vriend... alsof dit alles nog niet confronterend genoeg was werd ik dit weekend voor de zoveelste maal deze maand voor een Italiaan gehouden, niet wegens mijn grootte, versierkarakter of haarkleur, maar wegens het Italiaanse accent dat ongezien in mijn Portugees is binnengeslopen, gevoed door de eindeloze gesprekken met Mario over eten, drinken, koken, vrouwen en het universum...
Erasmus is iets raars soms, het lijkt niet het echte leven te zijn, het lijkt eerder of ik mijn leven in België gepauzeerd heb en hier een lange vakantie heb genomen, doorspekt van sporadische universitaire verplichtingen en het leren van een taal. Momenteel is de minst aangename periode hier stilaan op zijn einde aan het lopen, de afscheidsfeestjes zijn eindelijk zeldzamer aan het worden, gisteren heb ik voor mij persoonlijk het laatste vertrek meegemaakt en dat was eigenlijk het enige echt spijtige tot nu toe, ik heb het geluk dat de meeste van mijn goede vrienden blijven. Je merkt het ook wel bij anderen; mensen zijn teruggekeerd naar hun landen en de illusie van het Erasmuswereldje begint barsten te vertonen, het doet je nadenken over de vergankelijkheid van deze soms bijzonder intense ervaring, we beginnen immers te beseffen dat er ooit een einde zal komen aan dit zalige leventje.. ..want dat is het.
Binnen twee weken is iedereen die weg gaat weg en kunnen we weer even ongestoord verder leven.. mijn beste vrienden hier zal ik alleszins blijven meedragen, niet 'in mijn hart', maar wel in mijn gebaren, pasta en portugese uitspraak..

Coimbrameel

Vorig weekend weer het onderste uit mijn kan laten halen.. ditmaal niet door Erasmusfeestjes en toebehoren, maar door de Belgische afdeling van het gezin, naar hier afgezakt om van het vroege zomerweer te genieten. Mijn gidstalent in deze provinciale studentenstad is stilaan dermate ontwikkeld dat ik zonder stress gepensioneerde groepen tot 10 personen Coimbra's beste kanten kan tonen.. het equivalent van twee zussen en een ouderpaar.
Vrijdag 2 maart was het van dat; toegewijde zoon en broer die ik ben was ik donderdagavond niet op stap geweest en had mezelf van een gezonde nachtrust voorzien, aangezien ze Coimbra reeds om 11u 's morgens zouden bereiken en elk katerverschijnsel onmiddellijk herkend, zoniet becommentarieerd en zeker afgestraft zou worden. Ondanks druk e-mailverkeer met vader maanden op voorhand, over prijzen en reservaties, busuren en -standplaatsen, richtingaanwijzers en verkeersregels, had het eten van een onschuldige peer in de luchthaven het reisschema volledig in de war gestuurd en zouden ze uiteindelijk pas om 15.30u toekomen. Tijd voor mij om wat streekgerechten te voorzien en mijn toeristische rondleiding nog eens te overlopen. Na aankomst werd er niet veel cultureels meer verricht; wat uitpakken en voorstellen, een kleine wandeling in de benedenstad en het avondeten lonkte. Voor Lore zat er evenwel niet veel lonken meer in, want een mysterieuze zwelling had haar rechteroog ingepalmd. Geen paniek, zei de blinde, en even later kreeg ze door de uitzakking het uiterlijk van een Klingon. Nietsvermoedend stapten we "Serenata" binnen, zonder te beseffen dat dit slechts het eerste restaurant was op wat een gastronomische queeste zou worden door de Portugese keuken... Na deze eerste, bescheiden kennismaking kreeg de jetlag de overhand en besloten we de avond vroeg af te ronden. Tina en ik dronken nog een paar Sagres Bohemia (de enigste variatie op het gewone pilsbier dat Portugal te bieden heeft) in X, ik bezocht nog even een afscheidsfeestje en belandde behoorlijk op tijd het bed in.
Zaterdag zouden we volledig wijden aan Coimbra en we ontmoetten elkaar tegen de late voormiddag op het indrukwekkende Largo da Universidade. Een beetje lachen met het aartslelijke Chemiegebouw, wat bewonderen van Geneeskunde en Letteren, ietwat onder de indruk zijn van het adembenemende uitzicht aan de faculteit van Rechten en we waren klaar voor de ware historiek in de 500 jaar oude bibliotheek. Zoals elke keer boeit de waarde van die eeuwenoude boeken net zolang als je nodig hebt om rustig tot aan het einde van de zaal te wandelen; Tina trok dan ook meer foto's van Lore's genezende Klingonoog dan van de rekken uit tropisch hout en de plafondschilderingen. Nog even de examenzaal, universitaire kapel en het panoramische balkon en we trokken naar de volgende etappe van onze culinaire tocht; Zé Manuel. Een met de hand geschreven menukaart vol onleesbare, heerlijk simpele gerechten; een benedenzaal waar de gigantische grill evenveel lawaai probeert te maken als de obers en een bediening met een homoseksueel kantje... het ware Portugal.
Nadien een kleine wandeling, siësta in het park, naar het shoppingcenter voor rum en cachaça... met een lichte gêne besef ik dat we in de tijd tot het volgende restaurant eigenlijk weinig constructiefs gedaan hebben.. maar wel goe geamuseerd gehad...
Genoeg gesjild, tijd voor de gastronomische climax. Zé Carioca ligt op de enige grote Avenida die Coimbra rijk is en heeft faam verworven met zijn Braziliaanse à volonté gerechten. Het sappige Braziliaanse accent van de ober overtuigde ons al enigszins, maar het was de eerste slok van onze eerste caipirinha die finaal al onze twijfels wegnam... even later lag Brazilië in al zijn glorie op ons bord... mijn beroepsmisvorming ten spijt was dit werkelijk een haast perfecte restaurantervaring. De laatste caipirinha kregen we van het huis, vanwege onze grenzeloze sympathie en goede looks.. voldaan slenterden we huiswaarts, begeleid door een ingetogen alcoholvermoeidheid.
Zondag had Murphy de touwtjes volledig in handen; eindeloze regenbuien, foute informatie van het toeristisch bureau, ongevraagde taxiritten.. uiteindelijk vonden we troost in de plaatselijke Marisqueiro in Costa Nova, Aveiro. Het gebrek aan service werd danig gecompenseerd door de nooit eerder geziene zeevruchten die ons werden voorgeschoteld en de levende exemplaren die de uitgang haast versperden. Uiteindelijk misten we alsnog onze trein naar Coimbra, waardoor we nog even tijd hadden voor het sympathieke Aveiro by night. De Italianen in Casa Vermelha bleken eveneens verheugd door deze onvoorziene vertraging, ze waren immers verre van met de beloofde lasagne begonnen. De treinrit werd begeleid door luidruchtige Portugese verhalen en om 21u betraden we onze patio. Samen met ons vader imponeerde we met mojito en tegen half elf waren we dan toch aan het eten. Een lichtelijk overbodige moscatel als afsluiter en een laatste Belgische pint in Piano Negro. Het afscheid was een feit en ik belde de laatste taxi van het weekend... nu kwam de langste periode zonder nederlands praten, benieuwd hoeveel ik van mijn eigen taal zal moeten terugvinden eind juli.