Erasmus, de tussenstand

Na bijna 8 maanden Erasmus, Portugal, Coimbra en het zuiderse leven is het misschien wel eens tijd om een bescheiden balans op te stellen van dit aparte leven. Hoe je het ook draait of keert en hoe cliché het ook mag klinken, het is toch een speciale ervaring en op een bepaald moment kom je jezelf toch ook wel ergens tegen. Geen dramatische inzichten of wereldschokkende openbaringen; het totaal verschillende leven hier dwingt je wel na een tijd om wat na te denken over het leven dat wij daar in België leiden. Niet dat België zoveel slechter of beter is.. het is gewoon wel anders.
Zoals ik al vaak heb vermeld voelt het niet als het echte leven hier. Het is meer een pauzeren van het leven in België om een jaar in een 'parallelle dimensie' door te brengen. Je moet steeds blijven beseffen dat alles wat hier gebeurt en ontstaat tijdelijk is. Al de relaties en vriendschappen, hoe goed of slecht ze ook zijn, zijn gedoemd om na dit jaar op te houden te bestaan. Natuurlijk kan je dat blijven onderhouden via mail, skype, msn, brieven en postduiven, en met een aantal vrienden zal dat ook zeker zo zijn, maar je zal nooit in staat zijn om dezelfde situatie te herbeleven door in Italië of Spanje het gros van je kennissen met een bezoek te vereren. Je kan nooit dezelfde context oproepen die we hier hebben.. het zal altijd anders zijn.
Klinkt allemaal redelijk pessimistisch als ik het even herlees, maar eigenlijk is het gewoon een instelling. Als je dit besef in je hoofd houdt zal het vermoedelijke gat in juli ook al wel iets kleiner zijn. Het is gewoon van belang om van de waarde van het moment te genieten, zonder te oppervlakkig te blijven en zonder jezelf te verliezen in een leven dat achteraf even snel gedaan zal zijn als het begonnen is. Momenteel heb ik het gevoel daar zeer goed in te slagen en misschien is het wel daarom dat ik er de laatste tijd zo van geniet. Niet dat het daarvoor niet genieten was, nu is het gewoon net dat ietsje meer en het onverwoestbare zonnige weer zal ook wel zijn steentje bijdragen. Vermoedelijk heeft de periode tussen eerste en tweede semester, waarin heel wat mensen vertrokken en nieuwe toekwamen, waarin het even beseffen was wat dit hier is en daarmee de onbezonnenheid een knauw kreeg, me wel een boost gegeven om het er extra van te pakken in het tweede semester. Voordien had ik ook nog niet echt nagedacht over dat alles.
Het sociale niveau van een Erasmusjaar is onvoorstelbaar hoog en eigenlijk is het op dat gebied dat de echte uitdaging zich afspeelt, eenmaal je de taal min of meer onder de knie hebt... van de universiteit zal het alleszins niet komen. Ik geniet echt van de verhoogde collectiviteit hier; in een week hebben we verschillende keren gasten 's avonds of worden we zelf wel ergens uitgenodigd, uitgaan, middag- en avondeten gebeurt hoofdzakelijk in groep en in het weekend houden we ons steeds gezamenlijk onledig... als je met 10 mensen samenwoont ben je natuurlijk niet snel alleen. De constante stroom contacten en nieuwe mensen is bij wijlen zelfs vermoeiend, maar ook bijzonder leerrijk en interessant. In het eerste semester waren mijn sociale activiteiten iets minder frequent en ging ik ook nog redelijk veel om met Belgen (via Wide), naast de andere Erasmi. Nadat de twilight zone tussen eerste en tweede semester bijna alle Belgen had opgeslokt en ook Wide daar slachtoffer van geworden was, bleef ik als enige ancien Vlaming van het eerste semester achter. De sociale situatie is dermate veranderd dat ik momenteel mijn tijd hoofdzakelijk doorbreng met Italianen en Spanjaarden... met nu al de onvermijdelijke sporen in mijn Portugese uitspraak. Op zich best wel interessant om eens een hele periode je moedertaal niet te spreken. Als ik eens naar huis bel verbaast het me hoe ik soms woorden op het puntje van mijn tong heb, waarvoor ik dan veel sneller het Engelse of Portugese equivalent kan oproepen dan het begeerde en eens zo vertrouwde Vlaamse exemplaar.
Misschien is het door die toegenomen zuiderse omgeving dat ik tegenwoordig ook tweemaal warm eet en minstens twee koffies per dag consumeer, iets waar ik mij in het eerste semester nog niet aan bezondigde, aangezien ik meer vasthield aan mijn nog verse Belgische gewoontes. Wat het meest frappant is en ook wel danig voorspelbaar, is het verschillende levensritme. Mijn sportieve bezigheden in acht genomen, is het leven hier heel wat minder druk en gejaagd. Het feit dat ik hier niet werk heeft daar natuurlijk zeker ook iets mee te maken, maar ik moet toch toegeven dat ik hier, met behulp van enige lessen van een doorgewinterde Mario, toch wel de kunst van het niks doen onder de knie heb gekregen. Cliché wederom, maar dat beetje rustiger leven heeft me laten zien hoe hard, snel en druk het er bij ons soms aan toegaat... en ik ben de eerste om daar in mee te gaan. De drukte waar ik vorig jaar in leefde is een absolute wereld van verschil met dit jaar. Het zijn bijna twee extremen en het beste is om er een compromis uit te destilleren, ik zal alleszins proberen iets van het rustigere leven hier mee te nemen (na twee maand in België zal er van dat plan vermoedelijk niet veel overblijven).
Wat het mooie weer ook meebrengt is het rondreizen in Portugal zelf. Stilaan durf ik toch wel zeggen dat ik het land, de keuken en het volk begin te kennen. Na een aantal reisjes in het Noorden en in de Alentejo ontbreken op mijn palmares vooral nog Lissabon, de Costa Alentejano en de Algarve... maar we hebben natuurlijk nog drie maand en een half. Volgende week trekken we waarschijnlijk terug naar Tras-os-Montes om daar een lokaal festival te bezoeken, onder leiding van de aldaar gestationeerde Belgische meisjes. Veel tijd om me te vervelen zal ik voorlopig niet hebben...